Вечная тэма і самы ўпадабаны вобраз у мастацтве - Жанчына. З першабытных часоў і па сённяшняе стагоддзе высокіх тэхналогій менавіта Яна - рухаючая сіла прагрэсу і творчасці. Лепшыя ўзоры сусветнай мастацкай класікі створаныя аб Ёй і дзякуючы натхненню, народжанаму Ёю.
Якая дае жыццё і напаўняе свет прыгажосцю, каханнем і міласэрнасцю - Маці, Умілаваная, Муза - кожны час і кожная нацыя сказала ў мастацтве сваё слова аб Жанчыне. Беларускія мастакі - не выключэнне. Учора і сёння на мальбертах і ў скульптурных майстэрнях нашых мастакоў, у музеях і выставачных залах - няскончаная аповесць аб прыгожай палове чалавецтва.
Наталля Бардзілоўская ўбачыла лепшае з беларускіх арт-прысвячэнняў Жанчыне. На гэтую выставу з запаснікаў сваёй майстэрні ён дастаў святую святых - патрэт маці, які да гэтага не паказваў нікому. Мастак Анатоль Бяляўскі - вернісаж з дзесяці яго карцін - віншаванне жанчынам Белтэлерадыёкампаніі. Вясновыя краявіды, далікатныя нацюрморты, але ў цэнтры - жаночы партрэт, вечны жанр, які хвалюе мастакоў. У тым ліку беларускіх.
Сікстынская Мадонна ХХ стагоддзя - беларуская карціна нумар адзін. З яе пачынае адлік жаночай тэмы ў нацыянальным выяўленчым мастацтве. Міхаіл Савіцкі - у цэнтральны на палатне жаночы вобраз уклаў усё галоўнае аб жанчыне: прыгажосць, каханне, мацярынства. Не біблейская, звычайная зямная жаночая фігура - у ёй народны мастак Беларусі ўбачыў сэнс усёй светабудовы і сімвал непераможнасці свайго народа.
Мэтр жывапісу і чалавек, які прайшоў вайну, Савіцкі ўсё жыццё пісаў Мадонн: ад кананічнай Багародзіцы да Мадонны канцлагера Біркенау. Усе яны - ва ўзнёслым міноры, але жыццесцвярджальныя - недасягальныя для зла. Жанчына нават у драматычных абставінах, як сімвал надзеі - у палотнах практычна ўсіх шасцідзесятнікаў: Аракчэева, Паплаўскага, Вашчанкі. Народны мастак, сам франтавік - Леанід Шчамялёў упэўнены: не было б столькі гераічнасці ў Вялікую Айчынную і не было б Перамогі, калі бы не жанчына, якая ваявала, ратавала, чакала…
Жанчына, як сімвал сямейнага цяпла і хатняй утульнасці, заснавальніц свайго асабістага шчасця - жонак, умілаваных, дочак - можна знайсці ў творчай галерэі практычна любога мастака. Беларускі мадонапісец Аляксей Кузьміч усё жыццё пісаў сваю жонку - у яе твары бачыў воблік гістарычных жанчын: Рагнеды і Еўфрасінні. Праз твары сваіх каханых на гісторыю Беларусі глядзіць і рыцар пэндзля Віктар Альшэўскі. У інтэр'ерах Мірскага і Нясвіжскага замкаў, на фоне мінскіх Ратушы, цэркваў і касцёлаў, яны - Прыгожыя Дамы і заўсёды на троне.
Выляпіць сваю Венеру Мілоскую - мара кожнага са студэнтаў скульптурнай кафедры Беларускай акадэміі мастацтваў. Увасабляць жаночую прыроду ў пластыку тут вучацца з першага курса.
Дыпломнік Аляксандр Сокалаў - беларускі Радэн з яго Вечнай вясною. Кампазіцыя пад назвай Сэрца - гімн жанчыне, як вечнай спакусе мужчыны. Гімн каханню.
Увасабляючы ў мастацтве жанчыну-ідэал - мастакі, безумоўна, чакаюць лаўраў захаплення, але ў жыцці - кахаюць рэальных жанчын. Бо сапраўдная Муза - заўсёды побач!
