Вялікдзень - свята сямейнае, але сёння мы распавядзём пра тых, каму няма куды ісці і няма з кім падзяліць сваю радасць і смутак. Для такіх людзей царква стала не проста духоўным прытулкам, а сапраўдным домам. Свята-Елісавецінскі манастыр арганізаваў цэнтры рэабілітацыі людзей, якія трапілі ў складаную жыццёвую сітуацыю. Так што далей у рэпартажы не проста інтэрв'ю людзей, а хутчэй споведзь.
Клопат аб шчанюках зараз замяняе дозу. Вячаслаў вось ужо 8 месяцаў змагаецца з алкагольнай і наркатычнай залежнасцю ў асяроддзі сабак. Юнак нясе послух у гадавальніку мужчынскага падворка Свята-Елісавецінскага манастыра. Тут адкрыў у сабе талент заолага, будаўніка і нават экскурсавода.
Аб жыцці з Богам яму расказалі, калі на сваім жыцці хацеў паставіць тоўстую кропку. Манашкі Свята-Елісавецінскага манастыра літаральна выцягнулі Вячаслава з суіцыдальнага аддзялення клінікі.
Свята-Елісавецінскі манастыр пачынаўся з аднайменнага сястрыцтва. Службу вялі ў раёне з асаблівай рэпутацыяй - тут, у Навінках, куды трапляюць людзі з душэўнымі траўмамі. На тэрыторыі клінікі роўна 20 гадоў таму, як раз на Вялікдзень, было здзейснена першае богаслужэнне. З часам з'явілася патрэбнасць у будаўніцтве царквы для хворых. Сёння сястрыцтва разраслося да буйнога манастырскага комплексу з васьмю храмамі і паўсотняй майстэрняў.
Для людзей, якія аказаліся ў складанай жыццёвай сітуацыі, арганізавалі два прытулкі - мужчынскі і жаночы. Кожны з іх знаходзіцца ў сельскай мясцовасці. між імі - дзясяткі кіламетраў. Далёка за МКАД насельнікам прасцей выстаяць перад спакусамі.
У мінулым судзімыя, залежныя ад алкаголю і наркотыкаў, а ў сучаснасці - браты і сёстры. На манастырскай тэрыторыі насельнікі абавязаныя прытрымлівацца статута. Уздым у 6 раніцы, малітва, а затым послух. Працатэрапія - на выбар. Толькі на мужчынскім падворку ў вёсцы Лысая Гара дзейнічаюць свячная вытворчасць, конная ферма, слясарная майстэрня.
Абавязковая ўмова для насельнікаў - пазбавіцца ад згубных звычак. Інакш выключаць. А ахвочых трапіць сюды нямала. Хоць на гэты момант на мужчынскім падворку пражываюць 2 сотні братоў, цякучка насельнікаў вялізная - за год тут пабывала парадку тысячы чалавек.
Манашка Варвара (Атрасевіч), кіраўнік жаночага падворка Свята-Елісавецінскага манастыра: "Мэты выпраўлення мы для сябе не ставім. Проста чалавек павінен для сябе зразумець, што ён павінен змяніць сваё стаўленне да жыцця. І калі ў яго гэта атрымліваецца, тады ў яго жыццё змяняецца. Але, як правіла, прыходзяць людзі, якія думаюць, што вось ён тут пабудзе нейкі час, справіцца з хваробай. І будзе далей жыць, як жыў. Вось гэта самая вялікая памылка".
Яны не любяць даваць інтэрв'ю і расказваць аб асабістай трагедыі. Адны мараць вярнуцца ў горад, іншыя прымаюць рашэнне застацца тут назаўжды. Ёсць і тыя, якія сыходзяць і вяртаюцца. Так атрымалася і з Крысцінай. Праўда, на жаночы падворак у Нялідавічы прыйшла ўжо не адна, а з дзіцем пад сэрцам. Манастыр арганізаваў дзіцячы пакой і ўгаварыў сацыяльныя службы даць шанц выправіцца новаспечанай маці.
Крысціна Нікалаенка, насельніца жаночага падворка Свята-Елісавецінскага манастыра: "На той момант мы не маглі знайсці агульнай мовы з бацькам дзіцяці. Хацелася пакінуць дзіця на той прамежак часу. Не хацелася забіраць лёс у дзіцяці, таму вырашыла вярнуцца сюды. Каб і Ванюша быў са мной і ўсё ў нас было добра".
З камеры - у келлю. Менавіта так на мужчынскім падворку свае спальныя пакоі называюць насельнікі. Таксама ў інтэрнаце арганізаваная бібліятэка і нядзельная школа. З заняткаў для душы - прагляд фільмаў і гульня на музычных інсрументах.
Кожную вясну браты даюць жывы канцэрт. У імправізаванай глядзельнай зале - родныя і блізкія насельнікаў.
Матушка Ірына (Гельман), манашка Свята-Елісавецінскага манастыра: "Гэта важна не толькі для тых людзей, якія прыязджаюць. Гэта вельмі важна для тых, хто ўдзельнічае. Вось бацькі прыедуць, і перад братамі паказаць, што я ўмею. Я нармальны, музыкантам быў".
Сёння ж занятыя зборам тэатральнай трупы. Разам з матушкамі ў пошуках рэпертуара, спрачаюцца аб жанры прэм'еры - паставіць абнадзейлівую камедыю або падзяліцца асабістымі трагедыямі ў драме.
