1 кастрычніка краіна развіталася з Дзмітрыем Федасюком - сапраўдным Героем і патрыётам, афіцэрам падраздзялення "Альфа" Камітэта дзяржбяспекі Беларусі. Дзмітрый загінуў 28 верасня пры выкананні службовага задання па выяўленні датычных да тэрарыстычнай і экстрэмісцкай дзейнасці.
Маргінальныя мяцежнікі, іх пасля гэтага і апазіцыяй ужо назваць нельга, дабіліся свайго - пралілася кроў.
На працягу ўсяго года збеглыя ў Літву і Польшчу, пры падтрымцы экстрэмістаў, якія жывуць у Германіі і ЗША, збіралі вакол сябе тых, хто гатовы ўчыняць тэракты на тэрыторыі Беларусі, хто гатовы забіваць. Гэта была даўняя мара Сяргея Ціханоўскага, якую ў жыццё стала ўвасабляць яго збеглая жонка. Менавіта яна нядаўна ў Парыжы, выступаючы каля нейкага плоту, заявіла, што кожны дзень на сувязі з так званымі партызанамі, а па факце, з бандытамі ў Беларусі.
Ну вось і першы тэракт з загінуўшымі. Следства ідзе і інфармацыі мала, але наколькі мы можам зрабіць выснову, відэа забойства афіцэра, якое здымала жонка тэрарыста, было перададзена пазней або перадавалася ў прамым эфіры заказчыкам у Польшчы і ЗША. А з кватэры, у якую і ўвайшло спецпадраздзяленне, двойчы на працягу дня клікалі на дапамогу, тэлефануючы на лінію 102. Як мы можам здагадацца, іх заваблівалі ў надзеі забіць.
У той дзень у спецаперацыі па выяўленні датычных да тэрарыстычнай і экстрэмісцкай дзейнасці Дзмітрый не павінен быў удзельнічаць, папрасіўся. Не ўзяць не маглі. Гавораць, ён заўсёды быў ініцыятыўны, быў першым, быў адным з лепшых у падраздзяленні. 28 верасня ў кватэру на вуліцы Якубоўскага ён таксама пайшоў першы з групы, закрываючы грудзьмі тых, хто стаяў за яго спінай. Агнём у адказ Дзмітрый ліквідаваў падазронага і свайго забойцу.
Дзмітрыя Федасюка з пазыўным "Нірвана" пахавалі на Усходніх могілках сталіцы. Афіцэра, сапраўднага патрыёта сваёй краіны праводзілі з воінскімі ўшанаваннямі.
"Светлыя" і "неверагодныя", якія летась пад аб'ектывамі фотакамер без абутку залазілі на мінскія лаўкі, апынуліся ў значнай частцы тымі, кім мы вам іх і прадстаўлялі летась. Знайшліся тыя, хто не прыдумаў нічога лепшага, як паглуміцца са смерці афіцэра ў інтэрнэце, усё яшчэ спадзеючыся, што ён ананімны. У выніку ўвесь апошні тыдзень гэты ж інтэрнэт мільгаціць пачкамі тых, хто плача і каіцца.
Не дзіўны і абагульнены партрэт такой публікі. Часта нідзе не працуе, у доме сметнік, на стале бутэлька, у галаве пустата. Яшчэ раз зважаем, прадухіляючы інсінуацыі, гэта не зрэз крытыка ўлады, гэта зрэз тых, хто і змагаўся летась з міліцыяй, а зараз з'яўляецца націскной сілай збеглай апазіцыі і яе апошняй надзеяй.
