Ён пайшоў з жыцця ў апошні дзень восені на 86-м годзе жыцця. Развітанне адбылося на сцэне тэатра імя Вахтангава, якому Юрый Якаўлеў аддаў больш за 60 гадоў творчай кар'еры. Як і належыць народнаму артысту, заслона за ім апусцілася пад апладысменты поўнай залы.
Расказвае Максім Кароткін: Часам гэта выглядае чымсьці неверагодным - вось так проста сустрэць на вуліцы артыста, якога бачыў толькі ў кіно або па тэлевізары. Але Юрый Якаўлеў больш не пройдзе па Арбаце. Яго паручнік Ржэўскі з Гусарскай балады, Іпаліт з Іроніі лёсу і пацак Бі з Кін дза дза захаваюць аблічча любімага артыста, яго голас, але не змогуць заглушыць разуменне таго, што з Якаўлевым пайшла яшчэ адна эпоха ў савецкім кіно і тэатры.
Знаёмы мільёнам па камедыйных жамчужынах айчыннага кінематографа, Якаўлеў, між тым, быў без жартаў выбітным драматычным акцёрам, які ўжо ў пачатку творчай біяграфіі іграў вельмі складаныя ролі ў п'есах Шэкспіра, Талстога і Астроўскага. Яго камедыйны талент раскрыў Эльдар Разанаў, якому патрэбен быў менавіта такі тыпаж на ролю ў фільме Чалавек з ніадкуль. Потым у яго ж у Іроніі лёсу Юрый Якаўлеў пакажа ўсю глыбіню трагедыі Іпаліта адной фразай пра заліўную рыбу. І застаецца толькі здагадвацца, якім чынам прыёмная камісія Усерасійскага дзяржаўнага ўніверсітэта кінематаграфіі адмовіла абітурыенту ў месцы па прычыне некінагенічнасці. А Якаўлеў паступіў у тэатральнае Шчукінскае вучылішча і зняўся ў 7 дзясятках карцін. Зрэшты, як для шматлікіх вялікіх артыстаў той эпохі, асноўным месцам працы заставаўся тэатр. Са сцэны якога ён і пайшоў сёння. Назаўжды.
З ім тэатр Вахтангава перажыў самы лепшы час. Сёння, як і тады, у зале быў аншлаг. Толькі кветкі прызначаліся ўсяго аднаму акцёру. Як і належыць народнаму артысту і па званні, і па сутнасці ў апошні шлях Юрый Якаўлеў адправіўся са сцэны, на якой правёў 6 дзясяткаў гадоў і заслона - апошні раз - апусцілася за ім пад апладысменты публікі.
