Духам перамогі быў працяты сёння і ўрачысты сход, прысвечаны стагоддзю Узброеных сіл Беларусі. У Палацы Рэспублікі сабралася эліта нацыянальнай арміі. А таксама ветэраны, якія сваім ратным подзвігам забяспечылі нам мірнае неба над галавой. На долю беларускага народа прыпала столькі выпрабаванняў, што ён набыў генетычнае непрыманне любой узброенай агрэсіі. Наша краіна не разглядае ніводную з дзяржаў як праціўніка, асуджае любы ваенны канфлікт і прытрымліваецца прынцыпу мірнага вырашэння спрэчак. Але, вядома, у апошні час прыкметная мілітарызацыя ўсходняй Еўропы не дадае спакою. Як гаворыцца, порах трэба трымаць сухім. Сёння беларуская армія сучасная, мабільная, абсталяваная найноўшым узбраеннем і заўсёды гатовая даць адпор патэнцыйнаму агрэсару. Векавы юбілей Узброеных сіл - падстава для ўрачыстасці, магчымасць падвесці вынікі і ацаніць перспектывы развіцця арміі. Як раз напярэдадні свята абаронцаў Айчыны. 23 лютага ў краіне віншуюць не толькі вайскоўцаў, але і ўсіх беларускіх мужчын. А таксама яшчэ зусім юных беларусаў, якім толькі трэба будзе стаць абаронцамі Радзімы. Аб хвалебных традыцыях Узброеных сіл, сучасных выкліках і арміі будучыні Андрэй Крывашэеў.
23 лютага далёкага 1918 года з закліку Савета народных камісараў "Айчына ў небяспецы!" пачаўся масавы запіс добраахвотнікаў тады ў рабоча-сялянскую Чырвоную армію. Менавіта гэты дзень у Беларусі лічыцца днём нараджэння Узброеных сіл, а ў народнай і дзяржаўнай традыцыі - Днём абаронцаў Айчыны. 100 гадоў мінулі. Адгрымелі савецка-польская, грамадзянская, фінская і Вялікая Айчынная. Змяніліся пяць пакаленняў зброі. Вайна стала халоднай, гібрыднай, інфармацыйнай. І толькі адзін прынцып абароны актуальны дагэтуль: "Можна перамагчы армію, але немагчыма перамагчы народ". Менавіта таму і ўзброеныя сілы, і іх прафесійнае і наша агульнае мужчынскае свята былі, ёсць і будуць для беларусаў народнымі.
Дзмітрый - без чатырох месяцаў выпускнік Ваеннай акадэміі. Але "нягоды і пазбаўленні" ўжо загартавалі будучага афіцэра. Не пашкадаваў. Ні разу. У армію прывялі аўтарытэт бацькі, рамантыка службы Айчыне і франтавыя фільмы, якія глядзеў хлапчуком. Людзі ў форме, на абароне Радзімы - што можа быць для мужчыны больш патрыятычна і навочна ў станаўленні? Хіба што парадны строй, у якім асабіста маршыраваў ужо тройчы. Дарэчы, у той самай форме будучых салдат Перамогі - хлапчукоў - аднагодкаў 1941-га.
Дзмітрый Лепянкоў, курсант 4 курса агульнавайсковага факультэта Ваеннай акадэміі Беларусі: "Калі ты ідзеш, гэта невымоўнае адчуванне. На цябе глядзіць уся краіна, глядзяць больш як 50 тэлеканалаў па ўсім свеце. Ты сам разумееш, што ад цябе залежыць усё. За ўсе мае ўдзелы ў парадах я ні разу аб гэтым не пашкадаваў, што ўдзельнічаў. Мне, безумоўна, усё гэта вельмі падабалася. І адчуваецца гонар за тое, што менавіта ты прымаеш удзел у парадзе".
Наперадзе - служба, пасада камандзір узвода і новыя задачы, якія сёння вырашае падцягнутая, мабільная і суладная машына беларускай арміі. Але ў народнае свята, у Дзень абаронцаў Айчыны, усе хлапчукі-мужчыны акадэміі мараць і жадаюць адзін аднаму не столькі зорак на пагонах, колькі верных жонак і моцных сем'яў.
Урачысты сход, па сутнасці, афіцэрскі - гэта традыцыя незалежнай Беларусі. Такая ж, як парад на Дзень Незалежнасці або ўшаноўванне ветэранаў на 9 Мая.
Гэта таксама народныя перамогі: першая свая дзяржава і Вялікая Перамога народа, які аплаціў вялізнай цаной свабоду. І не толькі сваю - усёй Еўропы. Аб гэтым - першыя шчырыя словы Прэзідэнта. Сам прайшоў воінскую школу, служылі дзеці. Ды яшчэ як малады лідар супрацьстаяў развалу савецкай абароннай спадчыны і вёў мадэрнізацыю нацыянальных Узброеных сіл.
Мадэрнізацыя на маршы - гэта аб сучасным беларускім ВПК. Тут не без гонару: свая высокадакладная зброя ў партнёрстве з Кітаем, свае зенітныя комплексы. Свае бронеаўтамабілі для кампактнай, але мабільнай арміі.
Так, нават такая сіла не зможа ў адзіночку стрымаць патэнцыйнага праціўніка. Але паралельна з высокадакладнай зброяй у Беларусі тэрытарыяльная народная абарона. Паўмільёна чалавек - навучаных і гатовых забяспечыць абарону. У гэтым сутнасць нашай абароннай дактрыны, хоць са сваімі комплексамі ў эру высокадакладных ракет, вядома, больш надзейна - упэўнены галоўнакамандуючы.
Наступны, ужо пачаты этап мадэрнізацыі, - гэта ваенныя робаты. Беспілотнікі здольныя вырашаць задачы абароны не салдацкімі потам і крывёй, а сілай тэхналогій і інтэлекту, уключаючы штучны.
У нашай ваеннай дактрыне - асаблівае месца за саюзнікамі. Стратэгічным - Расіяй, мы затуляем заходнюю мяжу Саюзнай дзяржавы, нас затуляюць, у тым ліку, ядзерным шчытом. Плюс, вядома, АДКБ - калектыўны еўразійскі абаронны блок. Ды не ўсё атрымліваецца ў абсталяванні сумесных элітных падраздзяленняў, але за год старшынства Беларусі ў арганізацыі яна стала нашмат больш зладжанай і эфектыўнай. Беларуская армія - гэта яшчэ і наш надзейны тыл. Жаночая падтрымка і вытрымка. Хоць, калі браць нашых жанчын на Алімпіядзе, то два золаты і срэбра - гэта нават не тыл, а самая што ні ёсць перадавая беларускага спорту, іміджу краіны і шмат у чым палітыкі.
Асобныя словы падзякі Прэзідэнта сёння салдатам Вялікай Перамогі і тым, хто захаваў яе плён у эпоху халоднай вайны і афганскай кампаніі. Бо калі шчыра, не будзь тады парытэту ў ваеннай моцы, хіба з'явіўся б у Беларусі, ды і ў кожнай постсавецкай нацыі шанец на сваю дзяржаўнасць?
Сто гадоў Узброеным сілам - шмат або мала? Мала, калі мераць салдацкім подзвігам - іх за стагоддзе мільёны. Ад савецка-польскай і грамадзянскай да подзвігу лётчыка Карвата, першага Героя новай Беларусі. А калі мераць не подзвігам - а жыццём, якое само - як подзвіг?
Герой Савецкага Саюза яшчэ за савецка-фінскую Васіль Сяргеевіч Мічурын на 2 гады старэйшы за нашы Узброеныя сілы. 102 гады. І яго парадны кіцель - як самая навочная кніга гісторыі народнай барацьбы. І юбілейны медаль - як яркі сімвал гэтай гісторыі. Колькі разоў віншавалі, ужо і не злічыць, бо гэта чалавек-легенда. Герой у 23. Вызваляў Баранавічы і Брэст. Браў Берлін і Кёнігсберг і дабіваў фашыстаў у чэшскіх лясах ужо пасля вялікага 9 Мая. На такіх бадзёрых і ўсмешлівых сапраўдных людзях з вялікай літары трымаецца наша народная традыцыя абароны Айчыны.
Урачысты сход - кароткі эпізод вялікай суверэннай гісторыі будаўніцтва арміі і дзяржавы. Абедзве будоўлі штодзённыя, руцінныя і немагчымыя паадзіночцы, нават напярэдадні свята. Не будзь іх, хіба змог бы міністр абароны або любы грамадзянін нашай Беларусі 23 лютага, пакладучы руку на сэрца, сказаць: бяспека гарантаваная.
Сёння і заўтра віншуем мужчын-абаронцаў і ўшаноўваем Узброеныя сілы са стогадовым юбілеем. Юбілеем, які дазволіў вывучыць горкія ўрокі гісторыі і не ўсумніцца - навошта маладой беларускай дзяржаве патрэбна армія. Не намі прыдуманая мудрасць: не хочаш карміць сваю, будзеш парабкаваць на чужую. Гэтую народную ісціну беларусы пранеслі з стагоддзя 20-га ў стагоддзе сучаснае і вывучылі назубок.
