У пачатку гэтага навучальнага года да праекта электронная школа далучацца 50 сталічных навучальных устаноў. Пакуль у эксперыменце ўдзельнічаюць толькі 11 школ і гімназій. Ва ўсіх іх педагогі вядуць электронны часопіс і дзённік, але заменай традыцыйным дакументам яны не сталі.
Чаму - даведалася Кацярына Шыбко, а таксама паспрабавала высветліць, ці зможа эксперымент ператварыцца ў рэальны і маштабны рэспубліканскі праект.
Менавіта ў ліцэі БДУ ўпершыню адважыліся на эксперымент з электроннай школай. Пачалі тут з віртуальных дзённікаў і часопісаў. Ідэя спадабалася асабліва бацькам - за паспяховасцю свайго дзіцяці яны могуць назіраць практычна анлайн. Пазней да беспрэцэдэнтнага для краіны праекта далучыліся і спонсары. Яны і дапамаглі закупіць для некаторых кабінетаў найноўшае абсталяванне. Зараз, напрыклад, тэсты на ўроках можна праводзіць і нават правяраць у рэжыме рэальнага часу.
Макар Шніп, дырэктар ліцэя БДУ: Настаўнік прапаноўвае канкрэтнае заданне, кожнае дзіця мае ў сябе вось гэты клікер у руцэ і выбірае правільны адказ. Імгненна ўсё апрацоўваецца, мы можам паглядзець, які працэнт навучэнцаў выбраў які адказ.
Пакуль у эксперыменце электронная школа ўдзельнічаюць толькі 11 навучальных устаноў. З гэтага года далучацца яшчэ 50. Усе ў Мінску. Праўда, многія з іх аб такім абсталяванні, як у ліцэі БДУ, толькі мараць. Для большасці з іх электронная школа - гэта пакуль віртуальны дзённік і часопіс. Прычым, яны не сталі заменай традыцыйным. Гэта значыць настаўнікам прыходзіцца рабіць, па сутнасці, двайную працу. Але інакш нельга: краіны-суседкі, тыя ж Літва і Польшча, таксама праз гэта прайшлі.
Юлія Ваніна, кіраўнік прэс-цэнтра Міністэрства адукацыі Беларусі: Мы робім усё магчымае, каб гэта працэс хутчэй завяршыўся. Як толькі школы зразумеюць, як працаваць з гэтай сістэмай, змогуць яе наладзіць у сябе, я думаю, будзе прынята рашэнне, якое дазволіць адысці ад папяровых носьбітаў.
Плануецца, што ўсе школы Мінска стануць электроннымі да канца 2015-га. Далей на чарзе школы рэгіянальныя, але тут пра тэрміны гаварыць яшчэ вельмі рана. З аднаго боку, да эксперыменту трэба дэталёва падрыхтаваць і бацькоў, і педагогаў, з другога - укласці значныя інвестыцыі. У адрозненне ад той жа Фінляндыі, у якой мы, дарэчы, і пераймалі вопыт электроннай школы і дзе развівацца праекту дапамагае бізнес, у нас фінансуецца гэта ўсё, у асноўным, дзяржавай.
Аксана Мініч, дэкан факультэта павышэння кваліфікацыі ў сферы інфармацыйных тэхналогій Мінскага гарадскога інстытута развіцця адукацыі: 99% сродкаў з бюджэту па развіцці інфраструктуры - гэта мясцовы бюджэт. А вось адзін працэнт - гэта складальнік партнёраў. Яны ёсць, але іх мала, іх вельмі мала.
А іх дапамога, сцвярджаюць спецыялісты, была б вельмі дарэчы. Напрыклад, пры закупцы спецыяльных электронных картак вучня, якія адначасова служаць і пропускам у школу, і білетам на грамадскі транспарт, і нават крэдыткай для аплаты харчавання ў школьнай сталовай.
Паводле слоў педагогаў, электронная школа ў першую чаргу патрэбна не для таго, каб кантраляваць, хутчэй дысцыплінаваць. Адна з апошніх навінак нашумелага праекта - смс-інфармаванне. Калі дзіця ў школу спазнілася або, напрыклад, пайшло з яе раней, бацькам аўтаматычна на мабільны тэлефон прыйдзе паведамленне. Такая паслуга за месяц будзе каштаваць прыкладна 12 тысяч рублёў.
У планах - перанесці ўсе падручнікі і метадычныя комплексы ў электронны варыянт. У тым ліку і для гэтага ствараецца спецыяльны адукацыйны партал adu.by.
