Для гэтага ім давялося нават навучыцца гаварыць на ваўчынай мове. У вальер з жывёламі зараз можа ўвайсці любы турыст. Праўда, драпежнікі падпускаюць да сябе далёка не кожнага.
Аляксандру Свірскаму атрымалася зладзіць з зубастымі.
Каб дабрацца да далёкай ваўчынай сялібы ўзімку, трэба ехаць на ўсюдыходзе. Калі ваўка кормяць ногі, то паляўнічага - колы. Праз некалькі хвілін ужо бачны вальер з шэрымі драпежнікамі, і гаспадар падае ім знак.
Да людзей ваўкі патрапілі яшчэ зусім маленькімі. Замест таго каб адстрэльваць дарослых драпежнікаў, вопытныя егеры крадуць іх ваўчанят. Гэтым траім пашанцавала - яны патрапілі ў рукі да добрых людзей. І зараз сваім гаспадарам адказваюць тым жа.
Гэтыя лясныя паляўнічыя ласкавейшыя за любую хатнюю жывёлу. У вальер да іх можа зайсці любы незнаёмец і ўбачыць ваўка на адлегласці выцягнутай рукі.
Алена Селех, дырэктар паляўнічай гаспадаркі: Ваўкі - інтэлектуалы, у іх ёсць памяць і пачуцці.
Дзе яшчэ можна ўбачыць, як маленькая дзяўчынка гладзіць мацёрага драпежніка. Вось ззаду нячутна падкрадаецца яшчэ адзін, але не нападае - бо нават ваўку хочацца крыху ласкі.
Алена Селех, дырэктар паляўнічай гаспадаркі: Тыя, хто з ваўкамі меў зносіны, усе былі здзіўленыя, праўда, у кожнага былі свае эпітэты.
У вальер да жывёл пускаюць усіх ахвотнікаў, але самі драпежнікі даюць сябе пагладзіць не кожнаму. А ваўчынае выццё і наогул толькі для абраных.
Алег Селех, дырэктар паляўнічай гаспадаркі: Пачуць, як вые воўк, - гэта як дыназаўра ўбачыць.
Праўда, мясцовыя жыхары такі запал не падзяляюць і абыходзяць сялібу бокам. Але сям'я Селех на гэта ўвагі не звяртае. Насуперак прыказцы, яшчэ ні адзін з шэрых сяброў у лес не ўцёк. Больш за тое, у найбліжэйшы час у ваўчынай сям'і чакаецца папаўненне.
