100-годдзе сёлета адзначае царква Святога Духа ў вёсцы Дварэц Рагачоўскага раёна Гомельскай вобласці. Храм - галоўная славутасць невялікага мястэчка з насельніцтвам каля 600 чалавек. Хоць векавы юбілей - не рэкорд захаванасці рэлігійнай архітэктуры нашай краіны, аднак для беларускай глыбінкі святыня выдатная. Чаму? Як звязаны лёс Свята-Духавай царквы з вялікім рускім пісьменнікам Аляксандрам Сяргеевічам Пушкіным, распавядзе Вольга Мядзведзь.
Помнік архітэктуры драўлянага дойлідства ў рэтраспектыўна-рускім стылі. Адна са святынь такога кшталту, што дажылі да нашых дзён – матэрыял пабудовы лёгкаўзгаральны і хутка прыходзіць у заняпад. Да таго ж кровапралітныя і богаборніцкія часы знішчалі амаль усе прыклады такіх храмаў. Царкве Святога Духа на самай справе амаль удвая больш за сотню.
Да такой падзеі імператарская сям'я зрабіла прыходу падарунак, які цудам захаваўся да нашых дзён. Напрастольнае Евангелле, датаванае 1739 годам, у складаныя перыяды гісторыі, калі была рызыка страты такіх каштоўнасцей, прыхаджане хавалі разам з іконамі ў сваіх дамах.
Лічыцца, што падзякаваць за храм у вёсцы Дварэц трэба ўнучцы сусветна вядомага пісьменніка Аляксандра Сяргеевіча Пушкіна. Дачка яго старэйшага сына Наталля выйшла замуж за прадстаўніка бабруйскай галіны старажытнага дваранскага роду. Пасля прыезду ў свае ўгоддзі вырашыла ўзвесці ў адным з мястэчак каменную царкву. Старая ж, драўляная Святатраецкая, аказалася больш непатрэбнай, але была да таго часу ў добрым стане, каб яе проста знішчыць
Старажытныя іконы, харугвы, крыжы - скрозь стагоддзі дайшлі многія святыні. На жаль, звесткі, кім і ў якія гады яны былі ахвяраваныя Свята-Траецкаму прыходу, не захаваліся.
Іканастас не аўтэнтычны. Гэты прывезлі ў 1921 годзе з царквы ў гонар Мікалая Цудатворца з Магілёва. Зараз таго храма ўжо няма, перад знішчэннем выратавалі толькі гэтую частку святыні і знайшлі для яе новае месца служэння. Дзе ж роднае раздзяленне алтара і цэнтральнай часткі Свята-Траецкай царквы дагэтуль невядома.
Першае богаслужэнне ў вёсцы Дварэц адбылося 100 гадоў таму – 11 верасня на Іаана Прадцечу. За гэты век на долю храма прыпала нямала цяжбаў, уласцівых розным перыядам. Быў тут і зернесклад, і снайперская вышка на званіцы ў гады Вялікай Айчыннай вайны. Зараз жа прыход хоць і невялікі, але малады (сярод вернікаў шмат дзяцей). Школьнікаў бацюшка далучае да здаровага ладу жыцця - арганізоўвае велазаезды, гульні, урокі праваслаўных асноў і нават выяўленчага мастацтва.
