Зараз пра краіну, якой не атрымалася пазбегнуць памылак на шляху нацыянальнага адзінства - пра Іспанію. Парламент Каталоніі ў гэтую пятніцу абвясціў пачатак утварэння каталонскай рэспублікі. Тысячы людзей сабраліся ў Барселоне побач з будынкам парламента, загортваліся ў каталонскія флагі і святкавалі гістарычны вынік галасавання.
Аднак заява Барселоны аб аддзяленні ад Іспаніі, па сутнасці, з'яўляецца сімвалічным жэстам у параўнанні з сапраўднай незалежнасцю. Улады каралеўства зрабілі тое, што і абяцалі: сенат у той жа вечар упершыню прагаласаваў за ўжыванне 155-га артыкула канстытуцыі, які дазваляе Мадрыду ўвесці прамое кіраванне ў аўтаноміі.
Акрамя таго, каталонцы самі разумеюць, што іх наваспечанай рэспубліцы не хапае важнага элемента суверэнітэту - міжнароднага прызнання. Ніхто ў Барселоне не хоча жыць у нікім не прызнанай дзяржаве. Прагматычныя каталонцы хочуць быць часткай Еўрасаюза, а чыноўнікі ЕС і краіны, якія ўваходзяць у яго склад, занялі жорсткую праіспанскую пазіцыю.
Наўрад ці незалежная Каталонія атрымае міжнародную падтрымку. Хоць з боку Бруселя глупства думаць, што гэтая сітуацыя - не іх справа. Дыпламатычныя памылкі Еўрасаюза ўжо каштавалі яму Брытаніі. Пра выхад пагаворваюць і палякі, і чэхі, і венгры.
Варта адзначыць, што, пераходзячы да кіравання каталонскім урадам, прэм'ер-міністр Марыяна Рахой не павінен паўтарыць памылкі 1 кастрычніка: тады іспанская паліцыя ўжывала празмернае насілле ў дачыненні да прыхільнікаў рэферэндуму, што выклікала гнеў у Каталоніі і спагаду да дэманстрантаў у іншых краінах свету.
Рахой, калі ён хоча ўвасобіць у жыццё пагрозы свайго ўрада або высунуць супраць лідараў-сепаратыстаў абвінавачанне ў мяцяжы, павінен будзе ажыццявіць іх так, каб выключыць сутыкненні з паліцыяй. Прыхільнікі аддзялення ў якасці свайго апошняга сродку могуць звярнуцца да агульных забастовак у рэгіёне, які прыносіць Іспаніі пятую частку яе гадавога эканамічнага прыбытку і адказвае за чвэрць яе экспарту.
Мадрыду давядзецца таксама ўкласці больш рэсурсаў у наступныя рэгіянальныя выбары і пастарацца больш выразна растлумачыць эканамічныя недахопы выхаду са складу Іспаніі. Пераканаўчых аргументаў каталонцам пакуль так і не падалі.
Так ці інакш, усё зводзіцца да таго, што ад іспанскага прэм'ера і яго ўрада можна чакаць зараз толькі аднаго - гэта асцярожнасці і надзеі, што Барселона не ператворыцца ў горад, падобны да Кіева ў 2014 годзе, але толькі з пальмавымі дрэвамі.
