Расказвае Мікалай Стула.
Аб тым, што ў другі па колькасці горад Нідэрландаў прыехала нацыянальная зборная, гаварылі вось гэтыя аранжавыя банары па ўсім цэнтры Ратэрдама. Ніякай інфармацыі аб матчы з Беларуссю мы так і не знайшлі - галандскія нарцысы факусуюцца толькі на сваіх. Мясцовым жыхарам і ў галаву не прыйдзе адправіцца на стадыён, каб паглядзець на футбалістаў хоць Германіі, хоць Бразіліі.
Каб разнастаіць архітэктуру прамысловага і партовага Ратэрдама, тут змрочныя будынкі будуюць побач з будынкамі вычварнымі па форме. Гульня нумар адзін у Галандыі ўзведзена ў культ і гэта адчуваецца паўсюль. Назвы нават такіх неадназначных устаноў, як казіно, футбольныя. Фейр-плэй - сумленная гульня.
Галоўны ж брэнд Ратэрдама - футбольны клуб "Феенорд". Магазінаў з клубнай атрыбутыкай мы налічылі з дзясятак. Пры гэтым горад ледзь больш за наш Гомель.
Кансультант па імені Сэм дазваляе нам здымаць, але не можа даваць інтэрв'ю, забараніў дырэктар. З размоў не пад мікрафон даведваемся, што за дзень у сярэднім сюды прыходзяць каля 150 пакупнікоў. Сярэдні чэк - 55 еўра. Напрыклад, звычайная футболка тут будзе каштаваць ад 70 да 90 еўра.
У нашай краіне футбольныя традыцыі не такія ўражлівыя, таму і клубныя магазіны ёсць толькі ў БАТЭ і мінскага "Дынама". Астатнія максімум разгортваюць палаткі з атрыбутыкай у дзень гульні. Добра, што вакол брэнда нацыянальнай зборнай з'явіўся ажыятаж. Каманда зноў стала збіраць аншлагі, яна запатрабаваная.
Пакуль на арэне ігралі гімны Беларусі і Галандыі, тыя, хто спазніўся, прыходзілі на стадыён. У адрозненне ад Беларусі, тых, хто прыходзіць у апошні момант, нямнога. Вось так выглядае надгляд на ўваходзе - калі палічаць патрэбным, правераць з прадузятасцю, гэта норма. Тое ж самае можна сказаць і ў адносінах да стандартаў забаў і грамадскага харчавання на міжнародных матчах. Розніца паміж Ратэрдамам і, напрыклад, Барысавам мінімальная. Напрыклад, у Галандыі прадаўцу піва не трэба лічыць грошы, выдаваць здачу. Пакупнік у спецыяльнай касе набывае вось такія стыкеры, а затым ужо выкарыстоўвае іх паводле свайго меркавання: бярэ хот-дог або піва. Пад піва галандцы, дарэчы, вельмі любяць падыскутаваць. І настроены выключна патрыятычна.
Стадыён, дзе праходзіць матч Галандыя - Беларусь, называюць бочкай або цэбарам за круглы дах і практычна вертыкальныя трыбуны. На дне гэтай бочкі рунее ізумрудны газон. Але не толькі футболам вядомая гэтая арэна. У 1944 годзе нацысты, сыходзячы, сагналі сюды тысячы мірных жыхароў і расстралялі, такім чынам утапіўшы зялёны газон у крыві.
У мірны час ратэрдамская бочка тоне хіба што ў аранжавых кветках. Хварэць тут - добра адладжаны працэс. Вядзецца адлік часу і ўсе ведаюць, калі шумець. Сапраўдную футбольную атмасферу ствараюць пры дапамозе трашчотак. Кардонку, складзеную ў гармонік, выдаюць кожнаму, хто набыў білет. Падчас выканання гімна гэтая ж кардонка з'яўляецца часткай вялікага перфоманса. У ім удзельнічалі 47 тысяч гледачоў.
На жаль, прымусіць трыбуны паводзіць сябе цішэй у нашай каманды не атрымалася. Стадыён яе ашаламіў, беларусы прыціснуліся да сваіх варот і атрымалі два галы ў першыя паўгадзіны матча. Цалкам нетыповы выпадак для каманды пры Аляксандры Хацкевічы.
Найлепшыя сусветныя футбольныя тэхналогіі, найлепшая школа засяроджаныя ў Еўропе, беларуская федэрацыя супрацоўнічае з тымі ж галандцамі. Трэнеры "Аякса" вучаць нашу моладзь. Але бар'ераў для прагрэсу ўсё роўна звышдастаткова.
Беларусы апынуліся ў палоне ўласных памылак. І тут не памылкі пэўных людзей, хутчэй, сістэмныя пралікі: тэхнічнае абсталяванне нашых футбалістаў недастатковае. І гэта пры тым, што ў зборнай сабраныя сапраўды найлепшыя. З дзяцінства іх трэніравалі няправільна.
Беларусы ўступілі 1:4. Зыходзячы з турнірнай стратэгіі, гэта не страшна. Значна важней заўтра абгуляць Люксембург і застацца ў барацьбе за пуцёўку на чэмпіянат свету.
