Сёння той самы выпадак, калі няма неабходнасці нагадваць пра важнасць моманту - гэта галоўнае дзяржаўнае свята. Яно аб'ядноўвае ўсіх нас гонарам за краіну, за ўсе яе дасягненні і, вядома, шчырай любоўю да сваёй Радзімы.
3 ліпеня - сакральная дата для кожнага беларуса. І тым больш сімвалічная зараз, калі ў мірны час усе мы разумеем, наколькі каштоўна жыць у свабоднай і незалежнай краіне.
Наш абавязак - не забыць урокі мінулага. Мы памятаем, за што ваявалі нашы дзяды і прадзеды. Іх жыцці сталі той празмернай цаной за вольную краіну, якую мы абавязаныя захаваць.
У кожнай беларускай сям'і ёсць той, хто ваяваў за нашу агульную перамогу і незалежнасць. Беларусь памятае. Памятаем кожнага. І гэтую памяць мы перадаём маладому пакаленню не толькі ў святочны дзень, але і кожны дзень сваімі справамі.
Сёння агульная памяць аб'яднала тысячы людзей у патрыятычным шэсці па праспекце Незалежнасці. Да іх далучыўся і наш Прэзідэнт Аляксандр Лукашэнка. У адным страі плячо ў плячо - ветэраны. Тыя, хто паднімаў Беларусь з руін, і моладзь, якой будаваць будучыню.
Вось такая сімвалічная эстафета памяці: усё, што зроблена за гады незалежнасці, ад старэйшага пакалення сёння прымаюць юныя беларусы.
Па праспекце Незалежнасці прайшла і наш карэспандэнт Ілона Красуцкая.
Мінск. Плошча Перамогі. Цэнтр урачыстасцяў і абавязковы пункт прыпынку любой дэлегацыі, якая аказалася ў беларускай сталіцы. Штодня вакол сімвалічнага круга віруе жыццё: у вокнах найбліжэйшага дома, кафэ, магазіна або транспарту перад вачамі вечны напамінак аб нашай ахвяры і нашай Перамозе. Але сёння на гадзіну звыклы рух замер. Праспект Незалежнасці, які вядзе да абеліска, стаў пешым. "Сустрэча ля манумента" - ужо кодавая фраза для нашых герояў - ветэранаў і новага пакалення суверэннай Беларусі. Месца для ўнутранага маналога. І, вядома, успамінаў, разваг услых, каб памяталі, як было, і цанілі тое, што ёсць.
Наш народ заплаціў высокую цану за права жыць на сваёй зямлі свабодна. У радах арміі Савецкага Саюза ваявала больш за 1 200 000 беларусаў. Але да гэтай лічбы варта дадаць і сотні тысяч партызан і падпольшчыкаў. Ветэраны - галоўныя героі свята незалежнасці. Сапраўдныя байцы і ў свае 95-98 выглядаюць бадзёра. А дамы… пра іх узрост наогул не трэба. Любімая памада, прычоска... Да канца ўсё роўна не ўсвядоміць, што ім прыйшлося вытрываць. Тым не менш яны заўсёды ў настроі, усмешлівыя, радыя, што выхавалі ўнукаў, дачакаліся праўнукаў і ўсё яшчэ ў страі!
Вядома, у гэты святы дзень побач з ветэранамі і новым пакаленнем незалежнай Беларусі наш Прэзідэнт. Сімвалічны маршрут Дарогі памяці. Крокі насустрач адно аднаму. Калону ветэранаў таксама ў асяроддзі сучаснікаў незалежнасці разам з лідарам сустракае моладзь. Ад нашых герояў і старэйшага пакалення мы - новае - прымаем усё, што зроблена за гэтыя гады. І ў гэтай эстафеце яшчэ шмат чыстых старонак. Гэтым маладым людзям пісаць новую гісторыю. Урокі перад вачамі. Галоўнае, захаваць мір і каб месца подзвігу было толькі на прафесійнай ніве.
Зусім не хуткім і не простым быў наш шлях да незалежнасці. Пасля вайны нашы дзяды і прадзеды аднаўлялі краіну з попелу. А колькі потым было ўзрушэнняў. Развал Саюза, дэфіцыт, чэргі па прадукты - жыццё салодкім не назавеш. Лічы, за маленечкі перыяд, на гістарычныя меркі, - нейкія чвэрць стагоддзя - мы стварылі суверэнную дзяржаву. Заявілі свету аб сваіх амбіцыях, нашай шматвектарнай палітыцы, пры гэтым заўсёды былі побач з суседзямі. Пабудавалі многае ва ўсіх сэнсах, каб дома было добра, а не лепш дзесьці.
Каштоўнасць міру як ніколі востра адчуваецца ў наш час. Калі самыя розныя канфлікты ўспыхваюць тут і там па ўсёй планеце, важна разумець, чаго вартыя тыя спакой і незалежнасць, якія беларусы заваявалі занадта высокай цаной.
Памяць пакаленняў - гэта калі побач тыя, хто паднімаў краіну з руін, а таксама тыя, хто ведае аб усіх узрушэннях толькі з кніг і фільмаў. Галоўнае, каб яны памяталі, чаму сёння, 3 ліпеня, такі важны дзень для кожнага з нас.
Вядома, для нашых ветэранаў самае галоўнае - гэта здароўе, увага і клопат, што яны важныя і пра іх памятаюць. Размаўляць тут, ля падножжа манумента, разам з Прэзідэнтам з года ў год - даўняя традыцыя.
Нягледзячы на прагноз надвор'я настрой у гэты дзень ствараюць самі людзі. Дзень нашай незалежнасці - з аглядкай на мінулае і падзякай за ўсё, што ў нас ёсць зараз. Многія жыхары сталіцы і госці, якія прыйшлі на ўрачыстасць, таксама не прапусцілі магчымасць пагутарыць з Кіраўніком дзяржавы.
У гісторыі не кожнага народа ёсць такая Вялікая Перамога. Адначасова падстава для гонару, скрухі і памяці. Падстава прынесці кветкі да падножжа абеліскаў, пабудаваных у гонар сапраўдных герояў. 3 Ліпеня - наша галоўнае свята свабоды і незалежнасці.
Ля манумента беларусы розных пакаленняў з партрэтамі памерлых герояў, ветэранаў і ўдзельнікаў вайны, сваіх блізкіх. Навочнае сведчанне: мы памятаем і шануем кожнага. А іх подзвіг будзе жыць вечна розгаласам у новых здзяйсненнях наступных пакаленняў суверэннай Беларусі.
Увесь дзень на плошчы Перамогі каля манумента было шматлюдна. Хтосьці разглядаў ускладзеныя вянкі. Але амаль кожны нёс свае кветкі, каб яшчэ раз успомніць і адчуць гонар не толькі за ваенныя, але і за працоўныя подзвігі старэйшых пакаленняў, якія і прынеслі нашай краіне незалежнасць.
