Яшчэ зусім нядаўна многія нават не маглі ўявіць, што вайна можа быць зусім блізка. А гарачыя пункты здаваліся дзесьці далёка або чулі пра іх толькі ў зводках навін. Рэальныя падзеі ва Украіне прымусілі беларусаў не толькі суперажываць, але і працягнуць руку дапамогі тым, хто быў вымушаны пакінуць радзіму. Яны чакаюць, хвалююцца і мараць пачуць самае галоўнае - вайна скончыцца.
Расказвае Вольга Халадовіч. Свой родны горад муж і жонка Вячаслаў Дарашэнка і Ірына Белякова з дачкой пакінулі больш чым паўгода таму. У Беларусі змаглі пачаць усё спачатку. Тут ім дапамаглі з жыллём і працай. З'явілася шмат сяброў і знаёмых. Але забыць вайну не атрымліваецца.
Сям'я Дарашэнкі жыла ля Данецкага аэрапорта. І нават па гуку яны навучыліся вызначаць, які над домам кружыць самалёт.
Выйсці на сувязь з блізкімі, якія да гэтага часу ў Данецку, удаецца далёка не з першага разу. З-за перабояў з электрычнасцю сродкам сувязі ўсё часцей становіцца тэлефон. Але галоўныя навіны сёння ў выпусках навін. Вынікі перамоў "нармандскай чацвёркі" - шанц убачыць родных і блізкіх.
Такая ж мара і ў Алены Архіпавай. Разам з 13-гадовай дачкой Аляксандрай яна прыехала ў Беларусь з-пад Луганска. Распавядае: збіраліся прама падчас бамбёжкі.
Пераехалі ў Магілёў. Мясцовыя ўлады дапамаглі з пакоем у інтэрнаце. Сувязь з роднымі ў Луганску Алена падтрымлівае па скайпе.
Архіпавы жывуць у Магілёве ўжо паўгода. Аляксандра ходзіць у школу. Яе мама зараз працуе музычным кіраўніком у дзіцячым садзе.
Зараз Алена будуе планы на будучыню і марыць пра тое, каб бацькі жылі ў мірнай Украіне. І пасля таго як у Мінску дамовіліся наконт спынення агню, гэта вельмі хутка павінна здарыцца.
