Зберагчы памяць продкаў і прадоўжыць іх справу па захаванні радзімы. Прычым як вялікай, так і малой. Гісторыя, падобная цуду, адбылася ў Чачэрскім раёне Гомельскай вобласці. Былы марак, капітан першага рангу, агні вялікай Масквы прамяняў на ціхую гавань у родным беларускім сяле, узнавіў там некалі разбураную царкву і стаў у ёй святаром. З адкрыццём храма вёску са статусам "якая вымірае" ўнеслі ў праграму па адраджэнні беларускіх вёсак. Дзякуючы аднаму чалавеку маленькае сяло здабыло не толькі веру, але і надзею на новае жыццё.
Там пабывала мая калега Ганна Кавалёва. Больш за паўстагоддзя цішыні - і тут зноў гучыць царкоўны звон. Аграгарадок Палессе доўгія гады жыў без храма. Пакуль аднойчы на малую радзіму сюды не вярнуўся былы марак, каб уваскрэсіць некалі разбураную царкву.
Плячом да пляча - два жыцці. Ваеннае і духоўнае. У мінулым ён - капітан першага рангу. Цяпер - святар. За гады службы Мікалая Куцакова пакідала па ўсім Савецкім Саюзе. Але дзе б ні быў, заўсёды марыў вярнуцца на радзіму бацькоў і дзядоў. З выхадам у адстаўку прыплыў да берагоў малой радзімы і ў 66 пачаў будаваць у родным сяле храм.
Дарэчы, ранейшы храм быў пабудаваны ў 1843-м. З пачаткам ганенняў яго зачынілі. У вайну там трымалі палонных. Потым з яго зрабілі зернясховішча і, урэшце, проста знеслі. Новы храм будаваўся 4 гады. Шматлікае тут сваімі рукамі зрабіў бацька Мікалай. Прытым, што досведу ў будаўніцтве ў яго не было. 22 мая 2011-га царкву высвянцілі ў дзень Мікалая Цудатворца - апякуна маракоў, імя якога сёння носіць і храм. Як і той, што быў тут стагоддзе таму.
Да таго часу Мікалай зразумеў: храм без святара - што карабель без капітана. Цвёрда вырашыў стаць святаром, атрымаў блаславенне і стаў спасцігаць святую справу. Адначасна спрабаваў адшукаць хоць нешта ад старой царквы. Адна з рэліквій - напрастольны крыж. Доўгія гады ён лічыўся згубленым. І толькі ў 21 стагоддзі стала вядома: ад спалення з астатнімі святынямі яго выратавала мясцовая жыхарка.
Крыж перадаваўся ў яе сям'і праз пакаленні. Ужо ў новы храм ён вярнуўся ў той дзень, калі была закладзеная апошняя цэгла. Сёння тут не толькі знойдзеныя абразы, апраўленні храма, але і ўзноўленыя традыцыі спеву. Падняць людзей на вялікую справу і зрабіць так шмат святару Мікалаю атрымалася, гаворыць, з дапамогай малітвы праваслаўных продкаў. Імя аднаго з іх выбіта на мануменце за 10 метраў ад храма. Гэта бацька Мікалая Куцакова, які загінуў, вызваляючы Гомель. Сёння яго памяць, духоўныя традыцыі сям'і і адданасць радзіме працягвае ўжо сын.
