Сезон лыж і сноўбардаў у самым разгары. Нашы гарналыжныя курорты працуюць на поўную моц. Прычым абкатваюць беларускія схілы не толькі суайчыннікі, але і госці з-за мяжы.
Але ўсё ж існуе меркаванне, што па сапраўдны экстрым трэба ехаць у Альпы, Закапане або Карпаты. Нават не паспрабаваўшы пакатацца ў нашых Сілічах, людзі едуць шукаць прыгоды за мяжу. А ці сапраўды варта праязджаць тысячы кіламетраў, каб спусціцца з гары на лыжах або сноўбардзе? Бо беларускія гарналыжныя курорты таксама ў топе.
Такой жа думкі, дарэчы, прытрымліваецца і расійскае аналітычнае агенцтва "Тур-Стат". На аснове яго інтэрнэт-апытання два беларускія курорты - Сілічы і Лагойск - узначалілі рэйтынг курортаў краін СНД. У пяцёрку таксама ўвайшлі курорты Казахстана, Азербайджана, Арменіі і Кыргызстана. Але лідарамі спісу сталі менавіта беларускія курорты. Дык ці варта па зімовы экстрым ехаць на край свету, разбіраўся Юрый Шаўчук.
Украінскі Букавель, польскі Закапане, славацкая Ясна - тры самыя папулярныя кірункі, у якія апошні час усё часцей адпраўляюцца беларускія аматары зімовага экстрыму. Пакатацца там ёсць дзе. Толькі ў адным Букавелі 50 кіламетраў трас, 14 пад'ёмнікаў і 5 гор, якія звязаныя паміж сабою спускамі. Нездарма гэты курорт лічыцца самым буйным ва Усходняй Еўропе.
Відэа было знята сёлета. На заснежаныя схілы Букавеля зноў прыехалі тысячы беларускіх турыстаў. Сярод іх і карэспандэнты Агенцтва тэленавін, таму гэты матэрыял мы ў літаральным сэнсе прапусцілі праз сябе. Нам ёсць пра што распавесці. Такім чынам, плюсы і мінусы самага буйнога зімовага курорта Усходняй Еўропы ў параўнанні з беларускімі гарналыжкамі.
Гарналыжны курорт, як тэатр, пачынаецца з вешалкі. Вось толькі калі ў першым выпадку галоўнае - зняць паліто, то ў другім - падабраць правільныя чаравікі. Прычым усё роўна, на чым ты плануеш катацца - на лыжах або сноўбардзе, галоўнае - каб чаравік сядзеў. Пераапранаемся ва ўтульным і прасторным пункце пракату. Дзякуючы таму што тэрміналаў выдачы хапае, чэргаў няма. У Букавелі з гэтым паказчыкам ёсць некаторыя пытанні.
На самім курорце пунктаў пракату ўсяго некалькі штук. З улікам таго, што людзей вельмі шмат, месца ўсім не хапае. Можна ўзяць рыштунак у арэнду ў мясцовых, але гарантыю якасці яны не даюць, ды і з цаной - як дамовішся.
У Сілічах - дакладны прэйскурант і толькі якасны рыштунак. Інструктар Максім пагадзіўся пракаціцца з намі і ўсё паказаць. У першую чаргу адпраўляемся на стандартны і самы папулярны спуск. Тут усё ў крокавай даступнасці, не трэба паўгадзіны ехаць на пад'ёмніку, каб дабрацца ў патрэбны пункт. Побач зона для вучняў, спускі, якія знаходзяцца прама і направа, для лыжнікаў і сноўбардыстаў сярэдняга ўзроўню, а тым, хто любіць адчуванні больш вострыя, налева.
Зразумела, што ў Букавелі такіх стромкіх спускаў куды больш, ды і трасы даўжэйшыя, але ў нас таксама ёсць вельмі небяспечныя ўчасткі. Некаторыя з іх нават вопытныя лыжнікі бяруць, толькі спусціўшыся на сярэдзіну схілу. Параўнаць два курорты мы папрасілі лыжніцу Карыну, якая напярэдадні вярнулася з Букавеля. Дзяўчына гаворыць, што, паколькі адпачывала з дзіцем, у асноўным каталася на лёгкіх і бяспечных трасах. Тут перавага зноў схілілася на карысць Сіліч. Наш курорт ідэальна падыходзіць для дзіцячых катанняў. Разнастайнасць трас і даступнасць цэн прыцягваюць у Сілічы і замежных наведвальнікаў. Самыя частыя госці - расіяне. Са Смаленска нават арганізоўваюцца туры ў беларускія Сілічы. Паводле слоў турыстаў з суседняй краіны, самы вялікі плюс беларускіх курортаў - гэта цана. Яна нашмат ніжэйшая, чым у той жа Расіі. Да сэрвісу, інфраструктуры і трас таксама ніякіх пытанняў.
Гэтае інтэрв'ю са сноўбардыстам Андрэем мы запісалі на гарналыжным курорце Сарачаны. Гэтае месца, якое адкрылі ў пачатку нулявых, яшчэ завуць падмаскоўнай Швейцарыяй. Месцамі ўзгоркі нарасцілі штучна. Нядрэнная ідэя для далейшага развіцця тых жа Сіліч. Сёння вышыня самай вялікай гары ў Сарачанах 225 метраў. Ад яе ў розныя бакі разбягаюцца гарналыжныя трасы на любы густ. Усяго 10 схілаў рознай ступені складанасці і 5 пад'ёмнікаў.
Сарачаны займаюць трэцяе месца сярод гарналыжных курортаў Расіі. Золата і серабро ў схілаў з натуральным рэльефам - такіх як Сочы. З падобнымі месцамі складана канкурыраваць, таму беларусам трэба шукаць свае фішкі.
Прасоўваць сноўбард у Беларусі Міхаіл пачаў 10 гадоў таму. Стартаваў усяго з дзясятка дошак. Сёння ў яго з партнёрам не толькі магазін, дзе можна купіць усё неабходнае для катання, але і пункт пракату. Дарэчы, нізкія цэны - гэта адна з фішак, якой тут завабліваюць. Міша распавядае, што яны робяць стаўку не на заробак, а на папулярызацыю зімовых відаў спорту.
Працягнуць гутарку Міхаіл прапанаваў у больш звыклым для яго месцы - на схіле. У Смалявіцкі раён не паехалі, бо ў Мінску таксама ёсць свая гарналыжка.
Гарналыжны цэнтр "Сонечная даліна" пахваліцца такімі стромкімі схіламі, як Букавель або Закапане, не можа, але затое гэта ідэальнае месца для таго, каб навучыцца катацца на лыжах або сноўбардзе. Інакш гаворачы, для пачаткоўцаў. Гэта той рэдкі выпадак, калі лыжнік вырашыў стаць на сноўбард. Тут, у "Сонечнай даліне", ці рэальна навучыцца катацца на сноўбардзе літаральна за некалькі гадзін?
Спадзістая траса без рэзкіх паваротаў і схілаў. Вядома, у Букавелі таксама такая ёсць. Але навошта ехаць за 900 кіламетраў, каб навучыцца элементарным навыкам катання, калі гэта можна зрабіць і тут? Вядома, можна рызыкнуць, як гэты сноўбардыст…
Але лепш навучыцца дома. Тым больш што нашы інструктары возьмуць за гадзіну навучання ўсяго 25 рублёў, ва Украіне - мінімум 25 долараў. У Еўропе школа лыжніка і сноўбардыста наогул дарагое задавальненне - ад 30 еўра. У тым, што рухаемся ў правільным кірунку, Міхаіл не сумняваецца. А яму ўжо сапраўды ёсць з чым параўноўваць. Яго кампанія штотыдзень арганізоўвае туры на буйныя гарналыжныя курорты.
І яшчэ некалькі момантаў, пра які варта падумаць перад тым, як паехаць заваёўваць схілы Карпат або Альпаў. Каб дабрацца да нашых курортаў, не трэба праходзіць мяжу, марнаваць суткі на дарогу і здымаць дарагія гасцініцы. Працуюць нашы Сілічы да гадзіны ночы, а вось у Букавелі вас папытаюць пакінуць комплекс ужо ў палову на восьмую вечара, у Аўстрыі або Швейцарыі яшчэ раней. Пасля трох дня там ужо не прынята катацца. Так або інакш, кожны робіць свой выбар сам, а мы ўсяго толькі звярнулі ўвагу на некаторыя плюсы нашых гарналыжных курортаў, якія мы часам чамусьці не заўважаем.
Прайшло дзве гадзіны! Ці навучыўся я за гэты час ездзіць на сноўбардзе? Інструктар гаворыць, што так, я б яшчэ трохі пазаймаўся. Так або інакш, вучыцца катацца на сноўбардзе, ды і на лыжах, лепш тут, вось на такіх спадзістых спусках. Гэта, па-першае, бяспечна, па-другое, амаль у два разы танней за тую ж Украіну. А зараз - паехалі!
