200-гадовы парк зарастае, а ўнікальнае возера ў форме крыжа, падобных на якое няма больш нідзе ў Еўропе, ператвараецца ў сметнік. Былая дваранская сядзіба Цішкевічаў у Вораноўскім раёне жыве ад суботніка да суботніка. Пасля амаль кожнага выхаду на прыроду ў парк - экстранная ўборка.
Як даглядаюць разбуранае дваранскае гняздо і чаму за 20 гадоў тут без дазволу не спілавалі ніводнага дрэва - у рэпартажы Дзмітрыя Смірнова. Традыцыйныя вясновыя суботнікі ў Пагародне праводзяць практычна кожны тыдзень. Бутэлькі, пластык і іншыя атрыбуты пікнікоў выносяць з 200-гадовага парку пакетамі. Сядзіба Цішкевічаў і Кандратовічаў пасля зімы мала чым нагадвае дваранскае гняздо.
200 гадоў таму гэтыя паркавыя гектары, каталіцкая капліца, у яе скляпах тады размяшчаліся сыраварні, належалі Цішкевічам, а пазней генералу Кандратовічу і яго сям'і. У савецкі час тут быў парк адпачынку, а па возеры плавалі прагулачныя лодкі. Сёння - зусім іншая карціна.
Аб тым, што парк, закладзены яшчэ ў канцы 18 стагоддзя, гісторыка-культурная каштоўнасць, гаворыць толькі таблічка на ўваходзе. З рэдкіх відаў дрэў засталіся адзінкі. Шматлікія пашкодзілі ўраганы. Яшчэ больш у аварыйным стане.
За апошнія 20 гадоў у былой сядзібе Цішкевічаў сякера не кранула ніводнага дрэва. Больш за тое, каб ссекчы нават аварыйны ясень або клён, неабходна асабістае распараджэнне Міністэрства культуры.
А яшчэ сабраць пакет дакументаў. Прычым, на гэта, хутчэй за ўсё, добраахвотніку спатрэбіцца не адзін дзень.
Зараз на тэрыторыі парку спецыялісты спрабуюць выратаваць возера. Легенда пра яго захавалася лепш. Менавіта на гэтым месцы загінула маладая дзяўчына з-за кахання да беднага музыканта. Тады возера прыняло форму крыжа. Захаваліся і ўспаміны аб гаспадыні сядзібы Цішкевічаў - Адзе Кандратовіч.
Прайшло 200 гадоў, ад мінулай велічы практычна нічога не засталося. Аднак сітуацыю можна і трэба выправіць. І тады, як і дзве сотні гадоў таму, калі паглядзець на парк з вышыні, ён будзе падобны на шырока раскінутыя крылы птушкі.
