Замест асфальту - лясныя сцежкі, замест пакупак у гіпермаркеце - дарункі лесу

5 мая 2013

Наша здымачная група на гэтым тыдні адшукала сям'ю пустэльнікаў у лясах Віцебскай вобласці.  Некалькі гадоў таму жыхар Санкт-Пецярбурга вырашыў пераехаць у нашу краіну і наладзіць тут фермерскую гаспадарку. Але бізнес не заладзіўся, і карэнны пецярбуржац прыняў свядомае рашэнне прамяняць рыначны свет на натуральную гаспадарку. Ужо 20 гадоў Юрый Байкоў жыве ў лесе.  Людзей ён бачыць нячаста, больш мае зносіны з жывёламі.  Пры гэтым абсалютна шчаслівы і гаворыць, што больш яму нічога і не трэба.


Наш карэспандэнт Аляксандр Свірскі стаў адным з рэдкіх гасцей  у доме пустэльніка. На пошукі Юрыя Байкова ў нас пайшла не адна гадзіна. У вёсцы Юхавічы, што ў Расонскім раёне, аб пустэльніку, які жыве ў лесе, ведаюць далёка не ўсе. Пасля трох няўдалых спроб мы зайшлі ў магазін - там лясную сям'ю ўспомнілі адразу. Высветлілася, што жывуць Байковы ля самай мяжы з Расіяй. Гэта некалькі гадзін пешшу па дрымучым расонскім лесе. Машыну прыйшлося кінуць гадзіны 2 таму. Ляснымі дарогамі ў гэты час года можа праехаць хіба што трактар. Тэлефоны ўжо бескарысныя - сетка не ловіць. Праваднік з мясцовых гаворыць, што да месца прызначэння ўжо засталося зусім трохі. Хочацца верыць.

Пасля кантрабанднай сцежкі трапляем на вялікую паляну. Узараны агарод з незвычайным плотам і раскіданыя ў бязладдзі хлявы - вось яна,  тэрыторыя шчасця.  Юрый толькі прычаліў - плаваў да дачкі ў Расію па прадукты. Яна жыве ў вёсцы за 4 кіламетры ад бацькі - не вытрымала экстрэмальных лясных умоў. Дзве каровы, конь, некалькі дзясяткаў коз, куры і індыкі. У гэтай дапаможнай гаспадарцы ўсе ходзяць абсалютна вольна і нікуды не ўцякаюць, бо вакол ваўкі.

Але сысці ад цывілізацыі цалкам Юрый не змог. Стары савецкі прыёмнік дапамагае быць у курсе апошніх падзей. Юрый ведае сусветныя цэны на малако, а таксама, хто паедзе на Еўрабачанне ад Беларусі. Але глабальныя праблемы Юрыя цікавяць мала. Тут бы ўтрымліваць сваю гаспадарку ды аднавіцца пасля цяжкай зімы. Ні пра які горад і кватэру ён нават не хоча чуць. Шум і мітусню ніяк нельга параўнаць з ціхім, хоць часам і небяспечным лесам.