Шматлюдна ў гэтыя дні было і ў нашых гарналыжных цэнтрах. Сезон актыўнага адпачынку ў разгары. Прычым пакараюць беларускія схілы не толькі мясцовыя жыхары, зімовыя забаўкі па-беларуску паспадабаліся і гасцям нашай краіны. Вядома, існуе меркаванне, што па сапраўдны экстрым трэба ехаць у Альпы, Закапане або Карпаты… Так ці варта праязджаць тысячы кіламетраў, каб прагайдаць лыжы і снаўборд. Юрый Шаўчук параўнаў гарналыжныя курорты і даведаўся, у чым перавагі беларускага адпачынку.
Гэтае відэа было знята літаральна пару дзён таму на самым вялікім гарналыжным курорце Усходняй Еўропы. 50 кіламетраў трас, 14 пад'ёмнікаў і 5 гор, якія звязаныя паміж сабою спускамі. Мара і для лыжніка, і для сноўбардыста.
Гарналыжны курорт "Сілічы" пакуль такімі характарыстыкамі пахваліцца не можа. Затое гэта "наша кашуля", і яна не толькі бліжэй да цела, але да Мінска. Каб дабрацца сюды, беларусам не трэба праходзіць мяжу і марнаваць суткі на дарогу. Ад сталіцы курорт знаходзіцца літаральна за 20 хвілін язды. А зараз паглядзім, так ці ўжо вельмі нашы Сілічы адрозніваюцца ад украінскага Букавеля. Першы пункт кожнага турыста - пункт пракату інвентару.
Утульны і прасторны пункт пракату. Дзякуючы таму, што тэрміналаў выдачы ў дастатку, чэргаў практычна няма. У Букавелі з гэтым паказчыкам ёсць некаторыя пытанні. Спецыяліст уважліва падбірае лыжы і чаравікі, бо менавіта ад апошніх залежыць 90% паспяховага катання.
На выхадзе з пункта пракату нас ужо чакае інструктар Максім. Зразумела, што калі ўзровень дазваляе, можна адправіцца пакараць беларускія Альпы і самастойна, але мы вырашылі перастрахавацца. Тым больш што мясцовы гід, які ўсё раскажа і пакажа, лішнім не будзе.
Экстрэмальныя трасы мы пакуль вырашылі пакінуць прафесіяналам. Самі адпраўляемся на стандартны і самы папулярны спуск. І тут адразу прыемнае здзіўленне. Чаргі на пад'ёмнік няма. Такога ў Букавелі не ўбачыш. Там стаяць у чарзе даводзіцца часам нават больш, чым спускаешся з саміх гор. Турнікет. Пад'ёмнік. У дарогу.
Менавіта гэтая вяршыня самая папулярная ў Сілічах па некалькіх прычынах. Усё ў крокавай даступнасці, не трэба паўгадзіны ехаць на пад'ёмніку, каб дабрацца ў патрэбны пункт. Побач зона для вучняў, спускі размешчаныя прама і правей для лыжнікаў і сноўбардыстаў сярэдняга ўзроўню. А тым, хто любіць адчуванне больш экстрэмальнае, налева. Дарэчы, спецыяльна для профі Сілічы сёлета падрыхтавалі некалькі фішак.
А вось тыя самыя трампліны. Падобнага не знойдзеш нават у Букавелі. Дарэчы, тут часта праходзяць відовішчныя спаборніцтвы для спартсменаў. Найбліжэйшыя запланаваныя на 12 студзеня. Пакараць трампліны з інструктарамі мы не сталі, саступілі дарогу прафесіяналам.
Разнастайнасць трас і даступнасць цэн прыцягваюць у Сілічы і загранічных гасцей. Гэты лыжнік з сынам прыехаў з Расіі. Нягледзячы на тое, што ў суседняй краіне хапае і сваіх гарналыжных курортаў, навучаць дзіця лыжнай справе вырашыў менавіта тут. Мясцовыя спускі для гэтага падыходзяць ідэальна.
Тое, што для навучання тут ёсць усе ўмовы, чыстая праўда. Схілы плыўныя, інструктары прафесійныя. Дарэчы, па кошце наша школа зімовых відаў спорту нават трохі таннейшая, чым у Букавелі. Прычым навучаць як лыжнікаў-пачаткоўцаў, так і сноўбардыстаў.
Сезон у гарналыжным курорце "Сілічы" ў самым разгары. Заняткі па душы тут знойдуць абсалютна ўсе. Не жадаеш катацца на лыжах і снаўбордзе - наперад на цюбінг або канькі. Надакучыла і гэта, можна душэўна правесці час у мясцовых кафэ, альтанках або лазні. Дарэчы, працуе наш гарналыжны курорт да гадзіны ночы. А вось у Букавелі вас ласкава папросяць пакінуць комплекс ужо ў 7:30 вечара.
Ну што сказаць у выніку? Зразумела, што па колькасці і складанасці трас украінскі гарналыжны курорт будзе лепшым, але ўсё-такі нашы беларускія Сілічы больш душэўныя. Аб гэтым гаворыць і хоць бы той факт, што тут сабе занятак знойдзе кожны - як лыжнік-пачатковец і сноўбардыст, так і прафесіяналы. А адказваючы на пытанне: хто ж усё-такі больш круты - лыжнік або сноўбардыст, кожны для сябе адкажа так, як захоча - лыжнік сабе, а сноўбардыст сабе.
