Все знают про то, что на Масленицу надо сжечь чучело. Но у меня вопрос другой - а есть ли какое-то строгое предписание: кто, как и из чего делал чучело? Всегда ли его жгли?

Все знают про то, что на Масленицу надо сжечь чучело. Но у меня вопрос другой - а есть ли какое-то строгое предписание: кто, как и из чего делал чучело? Всегда ли его жгли?

Алена Ляшкевіч: Гэта вельмі ўсё рэгіянальна. Калі паглядзець на мапу, то роўненька папалам дзеліцца краіна, і вось на ўсходзе ёсць фіксацыя на спальванні пудзіла. Гэтых сведчаннеў няшмат, але яны ёсць. У нашай традыцыйнай культыры гэта не была такая распаўсюджаная практыка, але нельга сказаць, што яе не было. Звычайнна яго рабілі з саломы, апраналі ў старое адзененне, і найбольш гэтым займаліся жанчыны. Але такіх строгіх прадпісанняў няма. Было павер’е, што трэба ў вогнішчы разам са старым непрыдатным адзеннем спаліць і нейкія іншыя старыя рэчы: лапці, яны хутка зношваліся, кола, якое ўжо больш не ездзіць, і г.д. Вогнішча разглядалася як магчымасць пазбавіцца ад ўсяго заляжалага за зіму хламу, каб потым уступіць у новы год, які традыцыйна пачынаўся ўвесну да прыняцця хрысціянства.

Ведущая: Почему именно женщины делали? Или мужчины тоже принимали участие?

Алена Лешкевич: Увогуле маглі, але любыя каляндарныя абрады - гэта такая жаночая вотчына, бо жанчына - выканальніца сакральных дзеяннеў, выканальніца абрадавых песень. (У беларускай традыцыі мужчыны спявалі лірыку, пазней - салдацкія песні, але не абрадавыя.)

Ведущая: Правда ли, что это была ассоциация с зимой, что мы ее сжигаем, прощаемся и хороним?

Алена Ляшкевіч:   Магчыма, так. Пудзіла маглі сапраўды пахаваць, закапаць. Адна з версій, што гэта нават больш старажытная форма провадаў Масленіцы, чым спальванне.

 
Смотреть все выпуски

Новости