Алена Ляшкевіч: Яўрэі жылі ў Вялікім Княстве Літоўскім з XIV стагоддзя, з XVI стагоддзя іх становіцца вельмі шмат, а з XVIII стагоддзя назіраецца іх найбольшая канцэнтрацыя, з увядзеннем мяжы аседласці ў Расійскай імперыі, куды ўваходзілі і беларускія землі. Яўрэй быў такім класічным чужынцам для беларуса, бо яўрэі жылі ў гарадах, не займаліся земляробствам. Калі яны жылі ў вёсцы, то трымалі корчмы, часта працавалі з грашыма. А селянін не кожны дзень сутыкаўся з грашыма, бо гаспадарка была натуральная, і нават пасля рэформ і скасавання прыгоннага права для селяніна грошы былі чымсьці не вельмі добрым. Таму яўрэй, паводле этнічных стэрэатыпаў, сквапны, нядобры, і ў народным гумары высмейваліся гэтыя яго рысы. Роля яго ў тым, што ён пачастункі забірае, сімвалічна гэтыя пачастункі перапраўляліся на іншы свет, каб у наступным годзе гаспадарам забяспечыць дабрабыт і долю.
