Выдатная пяцёрка і варатар - іх меркаванні ў "Галоўным эфіры"

28 мая 2017

Гаворачы аб перспектывах нацыянальнага віду спорту, зразумела, мы не маглі абысці ўвагай і тых, хто знутры ведае і адчувае ўсе тонкасці прафесійнага росту. Размова, вядома, аб хакеістах. Здаецца, зусім нядаўна - у 2000-х - мы лёгка абыгрывалі каманды, якія не ўваходзілі ў вялікую шасцёрку (сёння для нас простых сапернікаў наогул не засталося), а часам і прымушалі сумаваць прызнаных лідараў.

Бекбулатаў, Калюжны, Антоненка, Цыплакоў, Мезін, Кавалёў, Расолька. Гэтыя і іншыя прозвішчы балельшчыкі дагэтуль успамінаюць з настальгіяй і цеплынёй. Наша dream team. Каманда, якая падарыла нямала прыгожых перамог, у тым ліку і тую самую гістарычную - 4:3 - над шведамі ў амерыканскім Солт-Лейк-Сіці.

Тыя эмоцыі, вядома, складана забыць. Яны гулялі на высокім узроўні, але іх прынята называць выхаванцамі савецкай школы хакея. А вось што трэба для беларускай? Такім чынам, выдатная пяцёрка і варатар - іх меркаванні ў "Галоўным эфіры".

Міхаіл Грабоўскі, форвард зборнай Беларусі па хакеі: "Думаю, што ў нас ёсць гульцы, гатовыя ў далейшым гуляць на высокім узроўні і дапамагчы зборнай. Але як з імі працаваць, як ім даць штуршок наперад, каб каманда выйгравала… Не так усё проста. Мне здаецца, што справа тут, хутчэй, у менталітэце. Напэўна, выходзячы з канадцамі трэба біцца, гуляць са шведамі - біцца, гуляць. Дзесьці пакуль у нашым менталітэце менавіта выйграваць - няма гэтага, але ўсё прыйдзе".

Андрэй Скабелка, галоўны трэнер ХК "Авангард" (Омск): "Калі мы гаворым, што гэта аб канадцах, значыць, ён прыводзіць спецыялістаў, гэтыя спецыялісты навучаюць нашых дзіцячых трэнераў і кантралююць на месцах, не ў Мінску, а там, дзе мы пабудавалі палацы. Бяроза, Орша, усе вось гэтыя гарады. І ён знаходзіцца тут не сто дзён на год, а 300. Два месяцы ў годзе - нармальна".

Эдуард Занкавец, экс-галоўны трэнер зборнай Беларусі па хакеі: "Я прыхільнік ведаў, я прыхільнік адукацыі. Таму я думаю, што тое, што спецыялісты, якія кіруюць хакеем, якія кіруюць хакейнымі камандамі і развіццём дзіцячых школ, яны павінны валодаць ведамі. Веды, якія набываюцца не толькі падчас вопыту гульнявога, гульнявой кар'еры. Нават гэта больш важныя веды, якія набываюцца менавіта ва ўніверсітэце самаадукацыі, на разнастайных семінарах. Я думаю, што вось гэта тое, што можа нам дапамагчы развіваць хакей….

Ён павінен пастаянна імкнуцца павышаць свой узровень, свае навыкі, сваю адукацыю, таму што ні адзін від спорту не стаіць на месцы, хакей асабліва. Тое, як гулялі каманды, скажам, 20 гадоў таму, людзі, ужо цалкам іншы хакей. 10 гадоў таму і зараз - гэта іншы хакей. Гэта не толькі ў плане тактычных нейкіх момантаў, у плане падрыхтоўкі функцыянальнай. Калі думаць, што на багажы нейкіх старых ведаў або тым больш свайго гульнявога вопыту можна паспяхова працаваць трэнерам, то я не згодзен".

Сяргей Шабаноў, трэнер варатароў ХК "Дынама-Маладзечна": "У першую чаргу для прыкладу патрэбен індывідуальна падрыхтаваны хакеіст. Праблема ў тэхнічным плане ў хакеістаў. Многія не ўмеюць катацца, кідок недастаткова моцны, узровень мышлення гульнявога таксама момантамі адсутнічае. У школе цалкам даць тэхнічнае майстэрства ніхто не зможа, усё роўна трэба займацца дадатковымі заняткамі, кідкамі, катаннем. Гэта ўжо індывідуальны падыход, які патрабуе выдаткаў. Ахапіць двум трэнерам 30 чалавек фактычна немагчыма. Можа нам сапраўды ў хакеі не хапае маленькіх школ, у якіх сапраўды развівалася б індывідуальна майстэрства хакеістаў, і непасрэдна кожны былы хакеіст мог у індывідуальным парадку перадаваць сваё майстэрства хлопцам.

У нас дастаткова шмат хлопцаў, калі запрашаць спецыялістаў толькі ў якасці навучальных людзей. Яны павінны прыязджаць, дапамагаць нам выходзіць на больш высокі ўзровень, рыхтаваць працэс, паказваць працэс, як рыхтуюць яны, што для гэтага трэба зрабіць нам, каб мы дабіліся такіх жа вынікаў. Нам ужо, магчыма, хопіць будаваць палацы. Магчыма, і трэба пачынаць будаваць маленькія пляцоўкі, у якіх было б непасрэдна 6-8 раздзявальняў і лёд. Гэтага было б дастаткова, каб выхаваць хакеіста. Бо не трэба нам вялікіх будынкаў, каб працаваць з хакеістамі. Трэба штучна любіць залу і шмат вольнага часу".