За кожным словам стаіць тытанічная праца і непахіснае імкненне дасягаць новых вяршыняў. Кожны дзень яны даказваюць і сабе, і ўсяму свету, што нават з абмежаванымі магчымасцямі меж для здольнасцяў не існуе.
У літаральным сэнсе нашы паралімпійцы здзейснілі подзвіг - атлеты перасягнулі ўсе чаканні. 12 медалёў у Пхёнчхане - па чатыры кожнай годнасці. Выступленне нашай зборнай у Паўднёвай Карэі стала самым удалым. У медальным заліку беларусы на 8-й пазіцыі. За спартсменаў хварэла ўся краіна, і кожная ўзнагарода выклікала гонар і павагу.
Святлана Саханенка выйграла тры залатыя медалі ў спаборніцтве лыжнікаў і бронзу ў біятлоне. Разам са сваім лідарам Раманам Яшчанкам беларуска спаборнічала сярод слабавідушчых спартсменаў.
Юрый Голуб разам з лідарам Дзмітрыем Будзіловічам выйграў золата, два сярэбраныя медалі і бронзу. Дзве сярэбраныя ўзнагароды павязе з сабою з Пхёнчхана наш вопытны Дзмітрый Лобан, які выступаў сярод спартсменаў з парушэннем апорна-рухальнага апарата. Яго другая палавінка Лідзія Графеева ў аналагічнай катэгорыі сярод жанчын выйграла дзве бронзы.
На радзіму беларускія паралімпійцы вернуцца сапраўднымі героямі. Сёння паралімпійскі агонь у Пхёнчхане згас. 10-дзённы марафон завершаны. Цырымонія закрыцця стала фінальным акордам галоўных Гульняў чатырохгоддзя. Парад спартсменаў, грандыёзная шоу-праграма і перадача эстафеты Пекіну, а таксама гісторыі поспеху нашых атлетаў - самыя яркія моманты паралімпійскіх дзён у Алены Гарэльчык.
Галоўныя балельшчыкі Лідзіі Графеевай жывуць тут, у Новалукомлі - гэта горад у Віцебскай вобласці. Мама і бабуля спартсменкі прызнаюцца, апошнія некалькі дзён тэлевізар у іх сям'і амаль не выключаўся.
Лідзія Графеева - маладая, прыгожая, амбіцыйная. Яна дэбютантка Паралімпійскіх гульняў. І менавіта яна выйграла першую для нашай зборнай узнагароду на Паралімпіядзе ў Пхёнчхане. 10 сакавіка ў 10 раніцы па беларускім часе ўзяла бронзу ў біятлоне. Праз паўгадзіны гэтую медальную хвалю падхопіць вопытны Дзмітрый Лобан. Калега ў спорце і сябар па жыцці, менавіта ён калісьці дапамог Лідзіі, якая патрапіла ў бяду, з таго моманту пара неразлучная.
Гартаючы альбом з дзіцячымі фатаграфіямі, мама ўспамінае: Лідзія расла актыўным і дапытлівым дзіцем, заўсёды была ў лідарах, умела пастаяць за сябе. Калі Лідзіі было дваццаць сем гадоў, у сям'ю прыйшла бяда. Дзяўчына патрапіла ў жудасную аўтамабільную аварыю. Машына ўрэзалася ў дрэва. Сур'ёзна пацярпеў толькі адзін чалавек - Лідзія. Дзяўчыну цудам выратавалі, але прыйшлося ампутаваць ногі.
Такія эмоцыі складана сыграць, яны шчырыя, непадробныя. Яшчэ адзін дэбютант Паралімпіяды Юрый Голуб на п'едэстале разам са сваім лідарам Дзмітрыем Будзіловічам. Медалі ў гэтай катэгорыі атрымліваюць абодва, таму што на дыстанцыі яны каманда, і вынік залежыць ад абодвух. Лідар - гэта той чалавек, які дапамагае слабавідушчаму спартсмену арыентавацца, бо наперадзе сябе паралімпіец бачыць у лепшым выпадку толькі сілуэт.
На малой радзіме Юрыя Голуба ў Глуску родныя ўжо які раз пераглядаюць яго залаты фініш. Трымалі, гавораць, кулачкі да апошняга. А перамога невыпадковая. Яшчэ ў дзяцінстве ўсёй сям'ёй, распавядае мама Юрыя Ірына Голуб, хадзілі ў паходы на лыжах.
Бацькі сталі першымі, з кім чэмпіён падзяліў і каму прысвяціў сваю перамогу ў Пхёнчхане.І першы званок быў менавіта ім - любімым.
Для сям'і гэты тыдзень святочны. На стале асаблівы мамін пачастунак - хатняя выпечка. Бабуля алімпійца гаворыць, не стрымлівала слёз, калі ўнук падняўся на алімпійскі п'едэстал. Зараз чакаюць у госці.
Сям'я - галоўны захавальнік традыцый і спартыўных узнагарод. Праўда, усе ўжо хутчэй хочуць убачыць галоўны трафей - алімпійскі медаль.
Чакаюць у госці алімпійскага чэмпіёна і ў яго роднай школе. А пакуль сваімі рукамі стварылі стэнд з фатаграфіямі з яго школьнага жыцця, дзе ён і зрабіў свае першыя крокі на лыжах. Святлана Саханенка скончыла вучылішча алімпійскага рэзерву ў родным Наваполацку і была гатовая змагацца за медалі на Алімпіядзе, але рэзка стаў пагаршацца зрок. Дзяўчына ў адным з інтэрв'ю прызналася, што сёння без акуляраў і лінзаў яна амаль нічога не бачыць. Але мара быць на п'едэстале была мацнейшая за гэтыя цяжкасці. Тройчы залатая Святлана Саханенка - яшчэ адно адкрыццё Паралімпіяды. Яе чэмпіёнскі характар пачаў выяўляцца яшчэ ў раннім дзяцінстве.
Для адзінаццацігадовай Ані родная цётка і хросная мама Святлана - сапраўдны прыклад мужнасці. Яна заўсёды хацела быць такой жа мэтанакіраванай. Таму і стала займацца лыжнымі гонкамі. За Святлану пляменніца хварэла ўсім сэрцам. І дакладна ведала: яна самая лепшая.
Першы і асабісты трэнер Святланы Інеса Казлова моцны характар сваёй выхаванкі таксама разглядзела адразу. На першую трэніроўку Святлана прыйшла дзевятнаццаць гадоў таму. Вельмі імкнулася. І пасля некалькіх спаборніцтваў паказала: яе не палохаюць цяжкасці ў выглядзе дрэннага надвор'я і складанай трасы.
Ксенія са Святланай лепшыя сяброўкі ўжо 10 гадоў. Лепшая сяброўка ведае, чаго каштуюць чэмпіёнцы гэтыя перамогі. У спорце Святлана максімалістка і сваіх мэт будзе дамагацца нягледзячы ні на якія перашкоды. Заўзятая, упартая, прыклад для моцных і ў той жа час творчая. Сваёй сяброўцы Святлана на дзень нараджэння прысвяціла вершы. Побач са Святланай у Пхёнчхане, як і ў гісторыі з Юрыем Голубам, быў лідар гэтага дуэта - Раман Яшчанка. Сціплы хлопец, гавораць пра свайго калегу ў Белгеадэзіі - прадпрыемстве, дзе Раман працуе геадэзістам. Дзеля Пхёнчхана ўзяў водпуск.
Але чэмпіёнамі хочацца назваць не толькі Лідзію і Дзмітрыя, Юрыя і Святлану. Кожны з 14 беларусаў, якія паехалі ў Пхёнчхан, - ужо пераможца. Для кагосьці гэтыя гонкі сталі першымі паралімпійскімі - вопыт, які, несумнеўна, дапаможа ў будучыні. А хтосьці сваім прыкладам даказаў: у жыцці няма нічога немагчымага.
Сёння ў Пхёнчхане згас агонь Паралімпіяды. Спартсмены адпраўляюцца на радзіму, тут іх гатовыя сустракаць як герояў. Самалёт з паралімпійскай зборнай Беларусі прызямліцца ў Нацыянальным аэрапорце Мінск у ноч з панядзелка на аўторак, прыкладна ў 20 хвілін на першую.
