Працягнем спартыўную тэму, калі больш дакладна - гульнявых відаў спорту. Для Беларусі яна з'яўляецца традыцыйна праблемнай: футбол, хакей, баскетбол і іншыя папулярныя віды даволі рэдка радуюць нас высокімі вынікамі. А так хочацца, каб мы перамагалі часцей!
Застаўся незадаволены становішчам у спартыўнай галіне ў цэлым і Кіраўнік дзяржавы, прысвяціўшы гэтаму вельмі эмацыйную частку штогадовага Паслання да беларускага народа і Нацыянальнага сходу.
Эмоцыі Прэзідэнта можна зразумець. Бо для дасягнення выніку было зроблена вельмі многае. Але па-ранейшаму болевым пунктам застаецца ўзровень і кваліфікацыя трэнерскіх кадраў. Беларусь - невялікая краіна, таму да кожнага дзіцяці ў спартшколе трэба ставіцца вельмі ўважліва, за кошт колькасці людзей выйсці на вядучыя ролі ў нашых умовах немагчыма.
На гэтым фоне гняце, калі краіна пазбаўляецца перспектыўных спартсменаў. Нядаўна ўсе бачылі трыумфальнае выступленне жаночай юніёрскай зборнай Беларусі па валейболе. На чэмпіянаце Еўропы ва ўзросце да 18 гадоў беларускі сталі бронзавымі прызёрамі. У галандскім Арнеме нашы па чарзе перамаглі каманды з Грэцыі, Сербіі, Славеніі, Румыніі і Польшчы. Саступілі толькі расіянкам. Такім чынам, мы выйшлі на чэмпіянат свету і праз 16 гадоў паўтарылі лепшае каманднае дасягненне. Відавочна, што рэзерв у нас расце добры, але ці захаваем мы яго?
Пытанне, на жаль, амаль рытарычнае. Бо не рэдкія выпадкі, калі наш таленавіты валейбаліст выбірае для далейшага развіцця іншую краіну. А ўтрымай федэрацыя такіх гульцоў, Беларусь магла б прэтэндаваць на статус вядучай еўрапейскай валейбольнай дзяржавы. Чаму спартсмены змяняюць грамадзянства ў гэтым відзе спорту? Аб цяжкасцях, падтрымцы і ўсвядомленым выбары - праблемную тэму працягне Станіславаў Ліпскі.
Трыумфальным атрымалася выступленне жаночай зборнай Беларусі U-18 па валейболе на чэмпіянаце Еўропы: праз 16 гадоў нашы дзяўчаты выйгралі бронзавыя медалі турніру.
Дзякуючы такому поспеху гэтая зборная Беларусі выступіць і на еўрапейскім юнацкім алімпійскім фэсце, і на чэмпіянаце свету.
Аднак сёння адзін з самых масавых відаў спорту перажывае, мякка гаворачы, не самыя лепшыя часы, адток таленавітых беларусаў за мяжу - справа нярэдкая, а ад гэтага, на жаль, пакутуе сіла нацыянальных зборных - у момант прыняцця спартсменамі падобных рашэнняў важна, каб атлет не застаўся сам-насам са сваімі праблемамі. Прычым змена грамадзянства выбітнымі беларускімі валейбалістамі - крок усвядомлены, часцей гэта адбываецца яшчэ ў юным узросце.
Аляксандр Пыталеў у беларускім валейболе больш як 30 гадоў, вырасціў не аднаго майстра спорту, ведае дасканала сістэму развіцця гэтага віду спорту ў краіне. Так экс-беларус Аляксандр Буцько ў свой час выбраў расійскае грамадзянства, а ў 2012-м пад кіраўніцтвам яшчэ аднаго нашага земляка, Уладзіміра Алекны, выйграў золата мужчынскага алімпійскага турніру ў Лондане. Выхаванец брэсцкага валейбола Ягор Клюка, пяройдучы ў новаўрангойскі "Факел", зрабіў аналагічны крок, ужо стаўшы чэмпіёнам універсіяды ў 2015-м.
У пошуках лепшай долі пяціразовы чэмпіён Беларусі, чэмпіён Грэцыі, фіналіст Лігі чэмпіёнаў Алег Ахрэм таксама вырашыў змяніць грамадзянства на польскае, праўда, прабіцца ў склад зборнай краіны нашых заходніх суседзяў не атрымалася. Невысокі ўзровень нацыянальнага чэмпіянату, а, адпаведна, і зборнай прымушае ў пошуках лепшай долі прымаць беларусам такія непапулярныя рашэнні.
Спіс тых, хто змяніў грамадзянства, можна працягваць. Спецыялісты сцвярджаюць: утрымай федэрацыя гэтых гульцоў, сёння Беларусь была б вядучай еўрапейскай валейбольнай дзяржавай. Пры гэтым у рэгламенце Міжнароднай федэрацыі валейбола прапісаны пункт аб змене грамадзянства.
Валянцінаў Шаеў, старшыня Беларускай федэрацыі валейбола: "Ёсць пункт у Міжнароднай федэрацыі, паводле якога, унесучы валейбаліста ў ростар важных для нацыянальнай зборнай, ён ужо не мае права памяняць грамадзянства".
Але калі чамусьці не ўтрымліваюць беларусаў на радзіме, кадры сыходзяць, пакідаючы пытанні і да федэрацыі, і да будучыні нашага валейбола адкрытымі.
