Беларусь памятае! Па традыцыі ў Дзень Перамогі Прэзідэнт разам з народам

Зразумела, на гэтым тыдні вельмі шмат гаварылі пра каштоўнасць міру, вельмі шмат успаміналі жахі вайны, а яшчэ задаваліся пытаннем, ці варта прыкладаць столькі высілкаў, каб памяць пра падзеі Вялікай Айчыннай вайны не знікла? Бо што хаваць - такая небяспека ёсць. Тут прычыны і суб'ектыўныя, і аб'ектыўныя. З аднаго боку, час ідзе, і моладзь, напэўна, не так востра адчувае ўвесь трагізм тых падзей, бо вырасла яна ў краіне бадай што самай спакойнай у рэгіёне. З іншага, у Еўропе, у тым ліку і ў некаторых нашых суседзяў, квітнее цэлы рух, мэта якога - назаўжды перагарнуць гэтую жудасную старонку ў еўрапейскай гісторыі. Можна было б і так, толькі, як нам бачыцца, гэта будзе першым крокам да пачатку наступнай, Трэцяй сусветнай вайны. Той, хто не засвойвае ўрокаў гісторыі, асуджаны паўтараць яе памылкі.

Вялікая Айчынная пакінула след у лёсе амаль усіх беларускіх сем'яў, і калі некалькімі гадамі раней камусьці магло здацца, што ў Беларусі ўвага да гэтай эпахальнай падзеі памяншаецца, дык сёлета, як нам усім падаецца, рух памяці выйшаў на нейкі цалкам новы ўзровень, дзякуючы шмат у чым акцыі  "Беларусь памятае". Беларусы проста адшукалі ў сямейных архівах чорна-белыя фатаграфіі сваіх продкаў - сведак і ўдзельнікаў той вайны - і распавялі іх гісторыі. Часам сумныя, часам радасныя, але заўсёды вельмі кранальныя. 

Сёлета, і гэта подых ужо самога XXI стагоддзя, небывала на акцыю адгукнуўся Інтэрнэт. Мы змаглі даведацца пра тысячы новых гісторый, якія нам распавялі і простыя беларусы, і зоркі сусветнай велічыні. 

Па традыцыі ў Дзень Перамогі Прэзідэнт разам з народам. Прыязджае на плошчу асабіста павіншаваць усіх беларусаў, але ў першую чаргу галоўных герояў свята - ветэранаў. Цёпла размаўляе з імі. Бо так важна сёння нам захаваць гэтую сувязь часоў і пакаленняў. Працягне Вераніка Бута. 

Віктар Кастко, ветэран Вялікай Айчыннай вайны: "Першы ўспамін - 25 чэрвеня 41-га года. Калі бежанцы з заходніх раёнаў рухаліся ў раён Магілёва. І гэтых людзей расстрэльвалі фашысты. Гэта першае ўражанне, што мы ўбачылі, хто ідзе на нашу радзіму. Затым - 42-гі год, калі палілі нашу вёску. І мяне навучылі не бегчы, калі кулямёт страляе, а паўзці".

У нашы мірныя гады складана ўявіць той няпросты і выпакутаваны шлях да Перамогі.

Але кожную хвіліну гэтага шляху памятаюць, як сёння, тыя, хто твар у твар сутыкнуўся з жахамі той вайны: ветэраны, партызаны і падпольшчыкі, блакаднікі, вязні фашысцкіх лагераў і працаўнікі тылу. Беларусь памятае іх, паважае іх подзвігі і свята захоўвае памяць аб іх сапраўды Вялікай Перамозе.

Аддаць даніну памяці загінуўшым воінам - святы абавязак. Першы вянок да манумента - ад Кіраўніка дзяржавы. Далей далучаюцца мясцовая ўлада, найбуйнейшыя грамадскія арганізацыі, дыпламаты, царква і проста неабыякавыя беларусы. 

Сёння памяць аб той вайне захоўваюць крыху больш за шэсць тысяч ветэранаў і крыху больш за 15 000 пацярпелых ад яе наступстваў. І для кожнага з іх дзявяты майскі дзень - найважнейшае свята ў годзе. Да іх звернутая галоўная просьба Кіраўніка дзяржавы: жыць, каб не перарывалася сувязь пакаленняў. А тысячам людзей, хто сабраўся на плошчы, і мільёнам, хто глядзеў прамую трансляцыю афіцыйнай часткі свята, просьба памятаць страшную цану той Вялікай Перамогі. 

У Беларусі робяць усё, каб маладое пакаленне ведала пра падзеі тых страшных ваенных гадоў. Каб памяталі. Бо нікому не хочацца, каб жахі вайны паўтарыліся зноў. 

Гады і выпрабаванні ляжаць на плячах удзельнікаў тых падзей, і пакуль у нас ёсць магчымасць чуць усю праўду пра вайну з першых вуснаў, гэта дарагога каштуе.

На жаль, свет больш спакойным не становіцца. І ў гэтыя хвіліны, калі мы святкуем Дзень Перамогі, у розных кутках планеты ўспыхваюць новыя канфлікты. Пра пагрозы сучаснасці гаварылі журналісты ўжо ў асабістай размове з Прэзідэнтам - пасля афіцыйных урачыстасцяў. Гутарка з прэсай 9 Мая - гэта яшчэ адна традыцыя. Аляксандр Лукашэнка адзначыў: мы прайшлі самыя розныя выпрабаванні, якім будзе заўтра, залежыць толькі ад нас. 

Перамога сёння - гэта кожнае пражытае імгненне, якое беларусы прымнажаюць сваімі справамі і дасягненнямі. Пішуць новую гісторыю краіны і берагуць гісторыю нашых продкаў. 

Гэты альбом - "Родныя твары Перамогі" - ініцыятыва юных беларусаў. Салдаты і іх праўнукі - маладыя таленты сучаснасці. Кожная старонка - як мост праз 7 дзесяцігоддзяў, праз пакаленні. Пакуль у альбоме толькі пара запоўненых старонак. Але гісторыя Вялікай Перамогі ў тварах і лёсах пачала падарожжа па ўсёй краіне, каб пасля заняць годнае месца ў Музеі Вялікай Айчыннай вайны. Прэзідэнт ініцыятыву падтрымаў. 

На плошчы 9 мая як ніколі адчуваецца сувязь пакаленняў: спадчыннікі Перамогі і тыя, каму мы за гэтую Перамогу ўдзячныя і сёння. 

Алена на свята прыйшла са сваёй мамай і дачкой. Шэсць партрэтаў на траіх. Шэсць скалечаных лёсаў. Шэсць герояў, пра якіх памятаюць. 

Алена Паўлоўская, удзельніца акцыі "Беларусь памятае":

"Мы прынеслі партрэты нашых сваякоў. Мы вельмі ўдзячныя за мірнае неба над галавой, за гэтую Перамогу, за гэты подзвіг, які здзейснілі яны. І мы як сведчанне таму. Мая мама - дачка пераможцаў. Я - унучка пераможцаў. Мая дачка - праўнучка пераможцаў".

Тысячы беларусаў па ўсёй краіне на свята прыходзілі з партрэтамі сваіх бацькоў, дзядоў, прадзедаў, усіх тых, хто ўласным жыццём здабываў нам з вамі Перамогу. І гэта яшчэ адна добрая традыцыя, па-сапраўднаму народная акцыя "Беларусь памятае". Судзячы па колькасці яе ўдзельнікаў, а прыходзілі цэлымі сем'ямі, было шмат дзяцей і падлеткаў, Беларусь сапраўды памятае! 

Гэтыя фота - больш як сямейная рэліквія. Акцыя заваявала новую платформу ў сацыяльных сетках. З сімвалічным хештэгам #БЕЛАРУСЬПОМНИТ за суткі некалькі тысяч публікацый. Да марафона далучыліся і тыя, чые імёны праслаўляюць нашу краіну, у тым ліку і на міжнароднай арэне. Домрачава, Мірны, Навіцкі - гэтыя прозвішчы ўсім вядомыя. Акрамя гэтага, у акцыі з'явілася і свая песня. Яе прэм'ера адбылася напярэдадні Дня Перамогі. 

У кожным доме, у кожнай сям'і ёсць свой герой. Дзякуючы кожнаму з іх, іх мужнасці і веры ў Перамогу нас сёння мільёны. І менавіта 9 Мая як ніколі адчуваецца каштоўнасць іх вялікага подзвігу. Выстаялі, каб мы маглі жыць і радавацца мірнаму небу.