Жыць паўнацэнным жыццём можна! У гэтым перакананыя ўдзельнікі лагера рэабілітацыі для інвалідаў-калясачнікаў. Такія семінары-практыкумы ў Беларусі праходзяць штогод. Але цяперашні (арганізаваны на базе Палескага дзяржуніверсітэта) - асаблівы. Аб неабмежаваных магчымасцях - рэпартаж Вікторыі Патоні.
Націснуць на педаль яна не можа. Кіраваць аўтамабілем дапамагае спецыяльны рычаг. Алеся Аляхновіч у інвалідным крэсле з 12 гадоў. На фоне цяжкага захворвання дзяўчыну паралізавала. Але яна знайшла ў сабе сілы жыць далей. Спявае, танцуе, і нават вадзіць аўтамабіль. Адлегласць ад Барысава да Пінска Алеся пераадолела самастойна.
Адны думаюць, як змяніць сваё жыццё, другія - дзейнічаюць. Прыклад таму - падарожжа Аляксандра Аўдзеева. Хлопец з Ліды самастойна праехаў на веласіпедзе з ручным прывадам да берагоў Балтыйскага мора. Амаль за тыдзень ён пераадолеў 550 кіламетраў.
Іх магчымасці - не абмежаваныя. Даказваюць інструктары лагера на ўласным прыкладзе. Галоўны метад - "роўны навучае роўнага". Сярод курсантаў - людзі з найбольш складанымі траўмамі пазваночніка.
Для шматлікіх людзей, якія апынуліся ў інвалідным крэсле, цяжка на першым этапе псіхалагічна (прыняць сябе ў новым стане), калі нават бардзюр 3 сантыметры становіцца вялізнай перашкодай.
Тут вучаць жыць зноў: апранацца, плаваць, страляць з лука і кіраваць каляскай. Курсант Уладзімір 12 гадоў назад трапіў у ДТЗ на матацыкле, цудам застаўся жывы. Тры першыя гады не выходзіў з дома. Але потым зразумеў: інваліднасць - не прысуд.
Кожны рух гэтым людзям даецца нялёгка. Галоўнае, гавораць, падтрымка блізкіх і вера ў сябе. Менавіта гэта дапамагло Алесі сесці за руль і прафесійна танцаваць, а Аляксандру - здзейсніць падарожжа па ўзбярэжжы Балтыкі.
