Мы ўжо прывыклі да таго, што нашы ўрачы робяць адзін прарыў за другім. І гэта ў значнай ступені прытупляе ўсведамленне таго, як шмат зараз магчыма ў справе выратавання чалавечага жыцця. Вось некалькі дат, лічбаў і падзей, якія варта ўспомніць, каб ацаніць пройдзены шлях. Напрыклад, першая трансплантацыя была праведзеная ў Беларусі яшчэ ў 1970 годзе. Тады акадэмік Мікалай Саўчанка ў 4-й гарадской бальніцы перасадзіў нырку. З тых часоў у Беларусі праведзена ўжо каля 3 тысяч такіх аперацый.
У 2008-м, пасля прыняцця паправак у закон аб трансплантацыі, фактычна пачалася новая эра ў айчыннай медыцыне. Тады Алег Румо (зараз ён кіруе РНПЦ трансплантацыі органаў і тканак) упершыню ў гісторыі Беларусі правёў аперацыю па перасадцы печані. З тых часоў умяшанне правялі ўжо 430 разоў.
З 2009 года ў грудзях беларусаў пачалі біцца новыя сэрцы. Менавіта тады Юрый Астроўскі правёў першую аперацыю па трансплантацыі гэтага органа. З тых часоў яна праведзеная ўжо 234 разы.
А два гады таму нашы ўрачы ўпершыню перасадзілі лёгкае. Такое ўмяшанне лічыцца адным з самых складаных. Узначаліў брыгаду хірургаў Сяргей Яськоў.
Але самы вялікі рэзананс не толькі ў нашай краіне, але і ва ўсім свеце выклікаюць комплексныя трансплантацыі. Перасадка адначасова падстраўнікавай залозы і ныркі - самая распаўсюджаная з іх. З 2009 года яе правялі ў нашай краіне ўжо 15 разоў. На другім месцы трансплантацыя ныркі і печані. З 2012 года чатыры такія працэдуры. У тым жа 2012-м прайшла ўнікальная для нашай краіны аперацыя па змене адначасова сэрца і ныркі. І вось сёлета 2 лістапада беларускія хірургі дайшлі да аперацыі, пасля якой могуць гаварыць: "У нашай краіне праводзяцца ўсе віды трансплантацый". Першая перасадка ў комплексе сэрца і лёгкага. Фактычна стварэнне новага чалавека. Вось менавіта пра гэтае высокатэхналагічнае ўмяшанне расказаў Прэзідэнт расійскім журналістам.
Лічбы гавораць лепш за словы, але не колькасць сёння паказчык якасці. Нашы хірургі могуць выканаць любую аперацыю, і да нас прыязджаюць сёння з дзясятка краін, каб атрымаць шанц на другое жыццё. Больш за тое, усё часцей нашы ўрачы выступаюць ужо не як вучні заходніх калег, а ў ролі настаўнікаў. Напрыклад, у верасні вядучыя гепатолагі з Еўропы і СНД прыехалі да нас на медыцынскі кангрэс, ён упершыню за 20 гадоў праводзіўся ў Беларусі. Тут назіралі за працай урачоў літаральна ў рэжыме рэальнага часу больш чым сто медыкаў. Адначасова ў РНПЦ трансплантацыі органаў і тканак праводзіліся тры аперацыі, адна з якіх - перасадка печані. Усе ўмяшанні трансляваліся анлайн, а хірургі каменціравалі кожнае дзеянне. Чым не паказчык таго, што нам сапраўды ёсць чым ганарыцца?
