Захворванне - не прысуд. У Мінску адкрыўся цэнтр параксізмальных станаў, а калі прасцей - тут дапамагаюць людзям з дыягназам "эпілепсія". У цэнтры можна не толькі прайсці абследаванне, але і атрымаць псіхалагічную падтрымку. Падрабязней - Таццяна Кароль.
Паказваць свой твар гэтая жанчына не жадае - дыягназ "эпілепсія" пакуль не пацверджаны, але калі гэта здарыцца, яе жыццё сур'ёзна зменіцца.
Не проста трэба, але можна не страціць і ў якасці жыцця. Для гэтага, гавораць урачы, неабходна выконваць рэкамендацыі і правесці сур'ёзную псіхалагічную працу з пацыентам.
Наталля Прадко, начальнік упраўлення камітэта па ахове здароўя Мінгарвыканкама:
"Пацыентам, якія пакутуюць на эпілепсію і іншыя неўдакладненыя сутаргавыя станы, патрэбны такія комплексныя назіранні і абследаванні".
А гэта значыць, у новым цэнтры не толькі дыягнастуюць і блакіруюць прыступы медыкаментозна, але і дапамагаюць усвядоміць, што ад хваробы ніхто не застрахаваны, а гэта значыць, што віны чалавека часцей за ўсё няма. Акрамя таго, тут кожнаму індывідуальна дапамогуць скласці новыя правілы жыцця: пацыентам супрацьпаказаны стрэсы і неабходна выконваць рэжым дня.
Страх страціць працу або сорам перад навакольнымі прымушае людзей, хворых на эпілепсію, утойваць свой дыягназ і не звяртацца да ўрачоў. Па статыстыцы ў Беларусі хварыя 100 тысяч чалавек, але на ўліку - толькі 15 тысяч. У тым ліку і для таго, каб паказаць людзям, што баяцца няма чаго, гэты цэнтр адкрылі паўгода назад. Праўда, першых пацыентаў прынялі зусім нядаўна.
Васіль Сыкала, намеснік галоўурача Мінскага кансультацыйна-дыягнастычнага цэнтра:
"Ёсць магчымасць пры неабходнасці прызначэння і рэалізацыі дыягнастычных даследаванняў, такіх як электраэнцэфалаграфія, эхаэнцэфалаграфія, камп'ютарная тамаграфія, магнітна-рэзанансная тамаграфія".
Да канца года ў цэнтры плануюць адкрыць школу для пацыентаў хворых на эпілепсію. Тут людзі змогуць навучыцца кантраляваць свае прыступы.
Сёння параксізмальны стан - гэта не прысуд. Захворванне паспяхова лечыцца ў Беларусі. Але, нягледзячы на гэта, дыскрымінацыя людзей, якія пакутуюць ад такога сіндрому, застаецца сур'ёзнай праблемай цывілізаванага грамадства.
