Сёлета ў краіне зацверджаная дзяржпраграма "Аб сацыяльнай абароне і садзейнічанні занятасці насельніцтва"

2 октября 2016

Адна з яе пяці падпраграм - безбар'ернае асяроддзе. Размова непасрэдна аб павелічэнні колькасці даступных аб'ектаў сацыяльнай сферы - аўтобусы з нізкай падлогай, пандусы, спецыяльныя ліфты і пад'ёмнікі, калі канкрэтна, абяцаюць, што да 2020 года з'явяцца 3,5 тысячы новых аб'ектаў, цалкам адпаведных безбар'ернаму асяроддзю.

Над вырашэннем гэтых задач у Беларусі працуюць ужо больш як 10 гадоў. Праўда, дагэтуль для шматлікіх людзей з інваліднасцю (а такіх у нашай краіне паўмільёна) праблемай застаецца элементарнае - бардзюр каля пад'езда, паход у магазін або паліклініку. Людзі на колах пагадзіліся нам паказаць Мінск, якім яго не бачаць здаровыя людзі.

Максім Вейзе марыць, каб увесь свет стаў плоскім. Бо толькі тады мужчына змог бы трапіць у любое месца без перашкод. У рэальнасці вось так кожны дзень па лесвіцы спускаецца на вуліцу з другога паверха свайго дома.

Каляска не вытрымлівае - восі колаў ламаюцца мінімум раз на 2 тыдні, не вытрымлівае і здароўе.

А яшчэ ледзь менш за паўтара года таму ў мужчыны была надзея, што ў яго доме ўсталююць спецыяльны ліфт.

Гэта кадры рэпартажа, які падрыхтавалі да эфіру журналісты Агенцтва тэленавін яшчэ маі 2015-га. Тады на вуліцы Захарава каля дома Максіма Вейзе ўжо нават пачалі будаваць пад'ёмнік - больш як 2 метры ў шырыню і амаль 7 у вышыню - для рэпарцёраў сапраўдная знаходка. Бо такіх не было ні ў адным двары краіны. Узвядзенне грувасткай канструкцыі прапанавалі самі мясцовыя ўлады пасля доўгай з імі перапіскі мужчыны. Аднак усталёўка персанальнага ліфта пад вокнамі абурыла суседзяў.

Праз час мужчына атрымаў афіцыйны ліст з паведамленнем аб тым, што праведзены маніторынг грамадскай думкі. Вынік: з-за чалавечай абыякавасці зараз аб той будоўлі тут не нагадвае нічога. Альтэрнатыўнага вырашэння праблемы дабіцца таксама не атрымалася дагэтуль.

Яны не адпавядаюць кананічным фігурам грамадства і нават успрымаюцца як іншароднае цела. А ў саміх, нягледзячы ні на што, застаецца непераадольнае жаданне жыць, жыць нармальным, наколькі гэта магчыма, жыццём. Не станавіцца пасмешышчам, калі чалавека нясуць на руках там, дзе ён змог бы праехаць сам, і ўжо, тым больш, не быць часткай сучаснасці цырка ў ліфтах метро, дзе і зусім дапамагаюць спусціцца няшчасных 10 прыступак . Ім, як і кожнаму, трэба быць сапраўднымі - перажываць ўсе маленькія радасці.

Ігар Стрыга пасля аўтамабільнай аварыі ў інваліднай калясцы апынуўся яшчэ 22 гады таму. Тады ён выбраў для сябе - жыць, жыць паўнавартасна. Сёння ў яго ёсць свой бізнес і, вядома ж, сям'я, ён займаецца спортам і падарожнічае. Такім жа, як і ён, - людзям у інвалідным крэсле, мужчына дапамагае навучыцца перасоўвацца па вуліцах. Ігар Стрыга паказаў і нашай здымачнай групе горад такім, якім мы яго не бачылі раней. Аб'ект вывучэння - раён, у якім жыве чалавек на калясцы.

Дзякуючы сваёй спартыўнай форме, а мужчына плюс да ўсяго яшчэ і прафесійна гуляе ў баскетбол, практычна кожны бардзюр пераадольвае лёгка. Але прызнаецца: далёка не кожны чалавек на калясцы ў нашай краіне можа гэтак жа.

Пры гэтым усё ж сам часцей ездзіць на асабістым аўтамабілі - гаворыць, гэта боьш зручна, чым карыстацца грамадскім транспартам

Сёння ў Мінску курсуюць парадку 1000 гарадскіх аўтобусаў. 600 з іх так званыя з нізкай падлогай - гэта тыя, у якія можа заехаць чалавек на інваліднай калясцы. Мы вырашылі на практыцы праверыць - ці зможа чалавек на калясцы дабрацца з пункта А ў пункт Б.

Для чысціні эксперыменту выбралі пэўны маршрут. Паводле легенды, Сяргею Драздоўскаму трэба трапіць да свайго ўрача. Для гэтага чакаем 24-га аўтобуса. Ужо літаральна праз 5 хвілін першы патрэбны пад'ехаў да прыпынку

Аўтобусы ў гэты дзень ходзяць даволі часта, але ствараецца адчуванне, што яны толькі для здаровых людзей. У выніку без малога гадзіна чакання. Усяго спынілася каля 2 дзясяткаў аўтобусаў. З пяці патрэбнага маршруту не атрымалася трапіць ні ў адзін. Таму Сяргей Драздоўскі спрабуе заехаць ужо ў любы. Мужчына вызначае прыдатны транспарт па так званыім значку даступнасці пад лабавым шклом. На вось гэтым ён ёсць, але і ў гэтым выпадку самастойна можна толькі зайсці на сваіх дваіх.

Не вырашае праблему перамяшчэння па горадзе на далёкія адлегласці, гаворыць мужчына, і сацыяльнае таксі.

Стварэнне безбар'ернага асяроддзя нават часцяком упіраецца не ў фінансы. Адзін з прыкладаў - тратуарная плітка для людзей без зроку. Яе ўкладваюць на подступах да пешаходных пераходаў, абочынах і ў небяспечных месцах дарогі. Пры гэтым стаіць яна, як звычайная тратуарная плітка, але знайсці яе ў нашай краіне можна на лічаных участках дарог.

А вось сапраўды рыўком у стварэнні безбар'ернага асяроддзя ў краіне стала тое, што пачалі будаваць спецыяльныя кватэры для людзей на калясцы.