Два дзясяткі гадоў узаемадапамогі і літаральна вяртанне ў жыццё фарбаў. Сёння юбілей Беларускай асацыяцыі інвалідаў-калясачнікаў. Да праблем людзей з абмежаванымі магчымасцямі прыслухваюцца, краіна далучылася да канвенцыі ААН па правах інвалідаў, для іх ствараюцца рабочыя месцы, працягваецца рух да безбар'ернага асяроддзя. Але тыя, хто па жыцці не ідзе, а едзе, гавораць - праблема часцей не ў фізічных бар'ерах, бо людзі з абмежаванымі магчымасцямі маюць патрэбу ў падтрымцы, але не ў жалі. І ў гэтым ім вось ужо 20 гадоў дапамагаюць у асацыяцыі інвалідаў-калясачнікаў.
Аб тых, у каго, нягледзячы на ўяўныя абмежаванні, выраслі крылы, раскажа Таццяна Кароль.
Гэтыя людзі па прычыне самых розных акалічнасцяў, не могуць цвёрда стаяць на зямлі. Ногі ім замяніла каляска. У кожнага свая гісторыя, толькі як раз інваліднасць яны называюць пераломным момантам у лёсе, бо многія з іх змаглі абмежаваныя магчымасці ператварыць у бязмежныя.
І не толькі такую працу праводзіць асацыяцыя інвалідаў-калясачнікаў. Дапамога ў працаўладкаванні, рашэнне прававых пытанняў, ды і гутаркі па душах, калі яны так патрэбныя. Многія, хто знаходзіцца ў арганізацыі, завуць яе школай жыцця.
У Беларусі 15 тысяч інвалідаў-калясачнікаў. І сёння кожны дзясяты з іх знаходзіцца ў профільнай арганізацыі. Але, калі гаварыць у лічбах, то за чвэрць стагоддзя сваёй працы членамі арганізацыі былі дзясяткі людзей на калясках.
І калі раней такім людзям складана было рэалізаваць сябе ў прафесіі або стварыць сям'ю, то паступова стэрэатып персон нон грата адыходзіць на другі план. Безбар'ерная інфраструктура гарадоў і ўвага грамадства дазволілі бачыць у магазінах, аўтобусах і на прэстыжнай працы калясачнікаў. Ігар Стрыга ў крэсле ўжо больш як 20 гадоў, але гэта не перашкодзіла яму стаць дырэктарам буйнога цэнтра бытавых паслуг і самае галоўнае бацькам траіх дзяцей. Гаворыць, што перашкод на шляху інвалідаў досыць, але, калі не шкадаваць сябе, апраўдваючыся хваробай, кожны можа стаць паспяховым.
А гэта гісторыя, больш падобная на казку, здарылася з Аляксандрай Чычыкавай. Некалькі гадоў таму дзяўчына села ў інваліднае крэсла пасля аварыі. Але, як гаворыць, дзякуючы падтрымцы блізкіх нават каляску можна ператварыць у свой плюс. У напісанні казачнага сцэнарыя ёй дапамагае Місіс Зямны шар - калі Саша вырашыла ўдзельнічаць у конкурсе прыгажосці, Святлана Кузняцова напісала ёй у сацыяльнай сетцы і прыехала ў Мінск, каб дапамагаць у падрыхтоўцы.
Многія скажуць - з экранаў гучаць толькі станоўчыя прыклады жыццяў людзей на калясках. І нават калі гэта так, кожны з нас можа дапамагчы яшчэ аднаму з тых, каго абмежавала жыццё, выйсці з гэтых рамак.
