Мадэрнізацыя і няправільна выбраныя фінансавыя інструменты, якія ператварылі моцнае прадпрыемства - экспарцёра з Гродна ў эканамічнага заложніка банкаўскіх крэдытаў. Як з больш як 600 працаўнікоў мэблевай кампаніі ля станкоў засталіся толькі 160, а змены скараціліся да адной? Як маркетолагі шукаюць новыя рынкі на Усходзе і што прапаноўвае выканаўчая ўлада? Пра новыя бізнес-планы і стратэгіі, калі ўлічваецца не толькі прыбытак, але і захаванне рабочых месцаў, - у рэпартажы Дзмітрыя Смірнова.
160 працаўнікоў замест 600, мільённыя даўгі перад банкам і затрымкі ў выплаце зарплат - такі стан спраў сёння на Белдрэве. Хоць яшчэ некалькі гадоў таму гэтае гродзенскае прадпрыемства паспяхова прадавала мэблю ва ўласных магазінах па ўсёй Беларусі, пашырала экспартныя рынкі і ўклалася ў сур'ёзную мадэрнізацыю вытворчасці. Апошняе рашэнне і давяло да фінансавай прорвы.
На 2016 год, паводле слоў дырэктара, доўг перад банкам за набытае абсталяванне складаў тры мільёны долараў. Калі б Белдрэў змог захаваць аб'ёмы продажаў з карэляцыяй на першапачатковую цану куплі валюты, якой разлічваў расплачвацца па крэдыце, такой бы сітуацыі не здарылася. Праблема ў тым, што ў гісторыі няма ўмоўнага ладу.
За мінулы час адгэтуль звольніліся дзясяткі чалавек, выплаты заработнай платы працаўнікі дамагаліся нават праз суд. Але і пакідаць прадпрыемства на вырак лёсу таксама нельга. Пра гэта гаварыў і кіраўнік найбуйнейшага медыяхолдынга краіны. Падчас гутаркі з калектывам Белдрэва Генадзь Давыдзька адзначыў, што выйсце з сітуацыі залежыць ад працы ўсяго калектыва прадпрыемства. Акрамя таго, часцяком патрэбна і падтрымка мясцовай улады.
Генадзь Давыдзька, Старшыня Белтэлерадыёкампаніі: "Кожная цяжкая сітуацыя кожнага прадпрыемства адрозніваецца чымсьці, не бывае аднолькавых прадпрыемстваў, сапраўды гэтак жа, як бываюць розныя шляхі выйсця з сітуацый для кожнага прадпрыемства ў асобнасці, але існуе нейкая агульная сістэма, існуюць нейкія механізмы, прэферэнцыі, якія можна часова ствараць, рычагі адміністрацыйнага ўздзеяння".
Пра сітуацыю на прадпрыемстве ў адміністрацыі раёна ведаюць. І не толькі з дакументаў. Разам з прыватнікам працуюць над планам выйсця з крызісу.
На мэблевым прадпрыемстве з вялікай надзеяй глядзяць на гэтую магістраль. Менеджары кампаніі разлічваюць, што перамовы, праведзеныя ў тым ліку і з замежнымі пакупнікамі, дазволяць пашырыць рынкі на Усход.
Умацаванне эканамічнага падмурка кампаніі павольнае, але з выразным рыначным вектарам. Беларускія магазіны, дзве расійскія вобласці і, нарэшце, партнёры з Казахстана. У той жа час Белдрэў спрабуе вывесці з залогу і свае былыя цэхі.
З іншымі складанасцямі, але напружанне на мэблевым рынку адчуваюць не толькі ў рэгіёнах. У сталічнага Мінскдрэва высокі экспартны паказчык - 70% прадукцыі забірае Расія і Польшча, але вось ужо доўгі час ва ўласнасці дзве пустыя пляцоўкі без вытворчасцяў. Здача ў арэнду прыбытку амаль не прыносіць, але вось зямельны падатак пазбаўляе кампанію 800 000 рублёў штогод. Дырэктар гаворыць, што з аўкцыёну гэтыя плошчы прадаваць бессэнсоўна. З-за гандлёва-адміністрацыйнага прызначэння яны нікому не патрэбныя. Змяніць статус тэрыторый могуць толькі гарадскія ўлады.
Улічваючы, што нізкія выдаткі беларускіх прадпрыемстваў маглі б стаць важным фактарам, які забяспечвае добрыя перспектывы развіцця дрэваапрацоўкі і павелічэнне долі Беларусі на глабальным рынку, падобныя прыклады ставяць пытанні перад усёй галіной. Пра тое, што краіна з такім лясным рэсурсам валодае вялікім патэнцыялам, гавораць шмат, але забываюць, што поспех, акрамя багацця лясных рэсурсаў і іх даступнасці, залежыць і ад тых, хто прымае пэўныя рашэнні.
