Сёння роўна 5 гадоў з дня страшнай трагедыі - 7 верасня 2011 года хакейны свет у адно імгненне страціў цэлую каманду маладых хлопцаў. Самалёт, на борце якога знаходзілася каманда "Лакаматыва", трэнеры і персанал, на шляху ў Мінск разбіўся пад Яраслаўлем. Хакеісты адпраўляліся на свой першы ў сезоне матч супраць беларускага "Дынама". Але палёт спыніўся праз некалькі секунд, а разам з ім і 43 жыцці… Аб тых, каму ўжо не наканавана выйсці на лёд, - рэпартаж у памяць аб "Лакаматыве".
7 верасня 2011 года Мінск жыў у прадчуванні маючага адбыцца паядынку КХЛ, у якім мінскае "Дынама" рыхтавалася сустрэцца з адной з наймацнейшых каманд лігі, фаварытам сезона яраслаўскім "Лакаматывам". Усе былі ў прадчуванні дэбюту на поўнасцю запоўненай "Мінск-Арэне" абаронцы "Лакаматыва" і капітана зборнай Руслана Салея. Ніхто тады нават уявіць не мог, што набытыя білеты на стартавы матч сезона акажуцца білетамі на жалобную цырымонію…
На наступны дзень пасля трагедыі роўна ў 19:00, калі павінен быў пачацца матч, на лёдзе "Мінск-Арэны" 36 партрэтаў загінуўшых хакеістаў, трэнераў, персанала каманды. Беларускія хакеісты Руслан Салей і Сяргей Астапчук, трэнер па фізпадрыхтоўцы Мікалай Крываносаў. Ні ў той дзень, ні зараз не верыцца, што 7 верасня ў 14 гадзін 58 хвілін па беларускім часе на ўзлёце з аэрапорта разбіўся Як-42 з хакейнай камандай на борце.
Самалёт падчас разбегу выкаціўся за межы ўзлётна-пасадачнай паласы, набраў вышыню не больш за 6 метраў, сутыкнуўся з антэнай сістэмай радыёмаяка і ўпаў на зямлю. 43 чалавекі загінулі адразу. 12 верасня ад атрыманых траўм памёр Аляксандр Галімаў, выжыў толькі адзін чалавек - інжынер па авіяцыйным і радыёэлектронным абсталяванні Аляксандр Сізоў. Ён сядзеў у апошнім радзе і не быў прышпілены, што і выратавала яму жыццё ў страшнай авіякатастрофе.
Непасрэднай прычынай катастрофы былі названыя націскі адным з пілотаў на тармазныя педалі падчас разбегу самалёта.
Пасля трагедыі "Лакаматыў" на год пакінуў Кантынентальную хакейную лігу, але праз год вярнуўся ў эліту расійскага хакея.
Сёння дзень памяці "Лакаматыва". У гэты дзень не праводзяцца матчы КХЛ. Сёння ўсе ўспамінаюць загінуўшых. Сям'я Руслана Салея кожную гадавіну прыходзіць на могілкі менавіта ў гадзіны гібелі самалёта.
Легендарны хакеіст назаўжды застанецца лепшым капітанам для тых, хто з ім гуляў, ён дагэтуль застаецца прыкладам для пераймання і для маладога пакалення хакеістаў.
На магіле легендарнага беларускага хакеіста заўсёды гараць свечкі і ляжаць жывыя кветкі. І гэта не толькі ў дзень памяці. Hа працягу 5 гадоў сюды прыходзяць блізкія, сябры Руслана і яго адданыя балельшчыкі.
Гульнявы світар былога капітана Руслана Салея - пад купалам "Мінск-Арэны", яго партрэт - на фансектары зборнай і плакат з нумарам 24. Гэты нумар, пад якім выступаў Салей, назаўжды замацаваны за былым капітанам нацыянальнай зборнай. Так Руслан Салей заўсёды побач са сваёй роднай камандай.
Успамінаюць сёння Руслана Салея і за акіянам. Там жыве яго сям'я - дочкі Алексіс і Эйва, сын Аляксандра, яны кожны год разам з мамай у дзень трагедыі прыходзяць да мемарыяльнай дошкі, усталяванай у памяць аб беларускім хакеісце. Чалавек жывы, пакуль жывая памяць пра яго.
