Гэтыя калядныя дні сапраўды ахінутыя добрай атмасферай, калі сэрцы кожнага з нас напаўняюцца благадаццю і верай у лепшае. І вось гэты прыклад як раз паказвае нам, як сіла веры можа падарыць надзею мільёнам. Застацца без нагі і не пакінуць духоўнага служэння. Яго вера ні на хвіліну не прымусіла ўсумніцца ў магчымасці вярнуцца да алтара.
Гэтымі днямі як раз спаўняецца дзесяцігоддзе служэння айца Мікалая ў царкве вёскі Горка Дзятлаўскага раёна Гродзенскай вобласці. Прама зараз наш рэпартаж аб тым, што немагчымае магчыма.
Рэпартаж Алены Борматавай.
Мікалай Уляхін - самы старэйшы сын свяшчэнніка. Хацеў выбраць грамадзянскую службу - сем разоў паступаў у ВНУ ў многіх гарадах. Студэнтам інстытута так і не стаў. Працаваў на будоўлі, укладваў асфальт, узводзіў хімічны завод у Варонежы. А ў 35 гадоў ужо бацька дваіх дзяцей, вырашыў прадоўжыць духоўную дынастыю - паступіў у Маскоўскую семінарыю, якую калісьці заканчваў яго бацька. Адным з педагогаў бацькі быў сённяшні ганаровы мітрапаліт Беларусі Філарэт. А значыць, быў наканаваны адзіны шлях - служэнне.
Дом, дзе побач з іконамі - твары родных. Дарагія сэрцу партрэты і фатаграфіі. Бацька, які 67 гадоў аддаў служэнню царкве. Доўгі час быў настаяцелем у Пскоўскай вобласці, а затым вярнуўся на радзіму - у Полацк, дзе аднавіў храм, у якім калісьці хрысцілі. Хросны айца Мікалая таксама меў духоўны сан.
Сам айцец Мікалай служыць пачынаў дзіцем - дапамагаў бацьку ў царкве. Але першая практыка тады семінарыста Уляхіна праходзіла ў Пскова-Пячорскім манастыры. Пасля атрымання адукацыі свяшчэннікам адправіўся ў Пячоры і горад Востраў. Змяніў некалькі прыходаў, перш чым духоўная служба прывяла ў Беларусь.
Вось ужо 17 гадоў айцец Мікалай - настаяцель царквы Георгія Пераможцы ў вёсцы Горка Дзятлаўскага раёна Гродзеншчыны. Некалькі гадоў таму з-за хваробы свяшчэннік страціў нагу. Здавалася б - інваліднасць і пенсія. Але сіла волі, жаданне і неабходнасць служэння людзям і Богу вярнула яго ў храм. Бо не толькі вернікі мелі патрэбу ў ім, свяшчэнніку самому была неабходная духоўная і маральная падтрымка паствы.
Зараз службы ў храме не штодзённыя. Служаць у святы і штотыдзень ў нядзелі. Але штодзённыя малітвы аб здароўі сваіх вернікаў айцец Мікалай чытае дома. Адзін час свяшчэннік жыў з сям'ёй у Баранавічах, але адтуль больш складана дабрацца ў Горкі. Ды і людзі заўсёды ведаюць, што свяшчэннік заўсёды на прыходзе. Дапамогу прапаноўвалі і сацыяльныя службы, але хіба патрэбна яна яму? Перад намі яркі прыклад падзвіжніка. Нядаўна айцец асвоіў камп'ютар. Зносіны ў сетцы, аповеды аб гісторыі вёскі, царкве дапамаглі прыцягнуць паломнікаў і простых турыстаў.
Старажытная крыніца. За вёскай яшчэ адно месца, якое прыцягвае людзей з розных краін. Стагоддзямі адсюль пілі гаючую ваду нашы продкі. А некалькі гадоў таму крыніцу вырашылі добраўпарадкаваць і… вада сышла. Толькі зусім нядаўна крыніца забіла зноў. Дарэчы, каб правільна набраць ваду, тут ёсць свае сакрэты - вядро абавязкова трэба перавярнуць уверх дном і кідаць яго прама ў крыніцу.
Вада дапамагае ад розных хвароб. Вылечвае артрыты, радыкуліт, язву. Па яе едуць з усіх абласцей Беларусі. Шмат жыхароў Латвіі. Крыніца асвечаная ў гонар Георгія Пераможцы - гэтак жа, як і царква, у якой служыць айцец Мікалай.
Устаць на ногі дапамог пратэз. Але доўга свяшчэннік не вытрымлівае. Боль перасіліць немагчыма. Зараз спадзяецца на аперацыю па выратаванні другой нагі. А пакуль у храме, як і дома, ён перасоўваецца на калясцы. Вернікі ўжо прывыклі. Ды і прыход невялікі - менш як 400 чалавек. Але на службы прыходзіць усяго чалавек 30. Гэта ў святы. Раней свяшчэннік ездзіў яшчэ ў адну царкву - за 25 кіламетраў, але зараз літургіі і набажэнствы праводзіць толькі ў Горках. Бо нават сюды айцец дабіраецца з вялікімі намаганнямі. Узімку на калясцы па вясковай дарозе не праедзеш.
