2018 аб'яўлены Годам малой радзімы. Памятаеце, яшчэ ўлетку ў Александрыі Прэзідэнт сказаў, што калі кожны чалавек, хто дамогся чагосьці ў жыцці ў матэрыяльным плане, не забыў сваю вёсачку, дзе нарадзіўся, і зробіць нешта для сваёй малой радзімы, уся наша краіна будзе квітнеючай.
Прычым гэтая дапамога можа быць любая, галоўнае, каб яна ішла ад сэрца. Падобных прыкладаў у нашай краіне ўжо нямала. Так, выхадзец вёскі Жалезнікі Гомельскай вобласці маскоўскі бізнесмен Сяргей Караткевіч за некалькі гадоў удыхнуў у вёску новае жыццё. Адрамантаваў храм - помнік ХІХ стагоддзя, паклаў у вёсцы асфальт, правёў вадаправод і газаправод, збіраецца рэалізаваць праект для развіцця агратурызму.
Для будучых жыхароў тут рэканструююцца старыя цагляныя дамы, узводзяцца новыя катэджы. У калісьці закінутую вёску адправілася і Вольга Халадовіч.
Напаўзакінутыя дамы, крывыя платы і зарослыя быльнікам двары. Такой вёска Жалезнікі была амаль 10 гадоў таму. І сёння, хутчэй за ўсё, значылася б толькі на карце Беларусі. Руку дапамогі сваёй малой радзіме працягнуў Сяргей Караткевіч.
Тут жылі яго бацькі. Тут нарадзіўся і вырас ён сам. Сёння Сяргей развівае свой бізнес у Маскве, але прызнаецца, душой заўсёды тут, на малой радзіме.
Ён прыязджае сюды часта, нават гэтым разам мы заспелі Сяргея Караткевіча амаль у дарозе. Гаворыць, што не толькі з-за настальгіі па родных месцах. Прысутнасці інвестара патрабуюць і бюракратычныя правалокі.
Сяргей Караткевіч, мецэнат:
"Мы пабудавалі двухпавярховы будынак, з 2013 года я яго здаю, у мяне напісаны стос лістоў. Стаіць будынак 5 гадоў, я яго ацяпляю, ёсць дамовы, усё, але гэтая тупіковая сітуацыя, народ не паспеў. Не можа ўявіць, ён жа яшчэ савецкі народ, што хтосьці прыйшоў са сваімі грашыма, будуе, яны што, яму дапамагаць будуць".
Падобная сітуацыя была і з храмам - гэта першае, што Сяргей вырашыў адрадзіць у роднай вёсцы. Каб узаконіць будаўніцтва, яму прыйшлося ездзіць нават у Міністэрства культуры. Пабудаваная ў ХІХ стагоддзі, гэтая царква перажыла Вялікую Айчынную, чарнобыльскую трагедыю. Праўда, да моманту пачатку рэстаўрацыі ад яе засталіся толькі сцены. Работы вяліся некалькі гадоў, і зараз сюды прыязджаюць вернікі з Веткі, Гомеля, Бранска, Мінска, Масквы.
Протаіерэй Сергій Аляксееў, настаяцель храма Свяціцеля Мікалая Цудатворца:
"Населены пункт без храма - гэта няправільна, ён пазбаўлены самага галоўнага, чалавек без храма не мае магчымасці да Бога звярнуцца, натуральна, усе павінны ўдзельнічаць, у каго ёсць магчымасць, у аднаўленні храма і падтрыманні".
Далей - больш. Газіфікацыя, водазабеспячэнне, новая дарога і возера - на радасць рыбакам. У Жалезнікі сталі прыязджаць людзі. Вёска ажыла. Наталля і Яўген Ніжнікавы пераехалі ў беларускую глыбінку з Украіны. Гавораць, у цяжкі для іх час дапамога прыйшла адгэтуль. Сёння ёсць праца і службовае жыллё. Муж і жонка ўпэўненыя, будучыня ў вёскі ёсць, асабліва калі бачыш, што на суседніх вуліцах будуюцца новыя дамы.
Яна заўсёды чакае яго ў госці. Родная цётка Сяргея Караткевіча Алена дагэтуль жыве ў Жалезніках і ведае, што пляменнік абавязкова прыедзе пры першым зручным выпадку. У вёсцы ён госць жаданы.
Планаў, як аказалася, у мецэната нямала. Да турыстычнага сезона стварыць у Жалезніках агратурыстычны комплекс - з паркавай зонай, летнім кафэ, хаткай рыбака і паляўнічага. Гаворыць, зараз гэта зрабіць значна прасцей, бізнесу дапамагае дзяржава.
Усё для таго, каб вёска жыла. Каб яго ўнукі ведалі, якая яна - яго малая радзіма. І разумелі, што лёс яе залежыць у першую чаргу ад кожнага з іх. І ад кожнага з нас.
