Гэтым пытаннем задаліся нашы карэспандэнты. Героі наступнага сюжэту кардынальна змянілі лад жыцця і памянялі камфортныя ўмовы горада на вясковы побыт. Ці можна ўдыхнуць другое жыццё ў маленькія вёскі? Вікторыя Патоня прадоўжыць.
Алена Камарова сама не верыць, што атрымлівае задавальненне ад збору грыбоў у лесе, гатавання варэння з ягад, дзьмухаўцоў і шышак. Замест утульнай гарадской кватэры сям'я зараз жыве ў вясковым доме з печкавым ацяпленнем. Пяць гадоў таму карэнныя масквічы пераехалі са сталіцы Расіі ў Белавежскую пушчу. Тут знайшлі жыллё і працу. Дапамагаюць у маёнтку беларускага Дзеда Мароза. Крэатыўныя ідэі мужа і жонкі з Золатагаловай у нацыянальным парку знаходзяць сваё ўвасабленне. Алена і Аляксей працавалі ў сферы культуры, захапляюцца тэатрам і сцэнічнымі вобразамі. Тут таксама прымяраюць на сябе ролю галоўных пушчанскіх персанажаў.
Алена Камарова, супрацоўніца Нацыянальнага парку "Белавежская пушча": "Забаўляем дзяцей як можам. Для іх арганізоўваем майстар-класы па вырабе лялек-матанак, чароўных дрэў. І лістоў Дзеду Марозу прыходзіць неверагодная колькасць. Таму ён давярае нам запоўніць хоць бы канверты дзецям для адпраўкі лістоў зваротна".
У сям'і Каралёвых трое сыноў: два школьнікі і студэнт БДУ. Здароўе аднаго з дзяцей, які хварэў на астму, таксама сыграла ролю ў выбары новага месца жыхарства. Грабы і дубы запаведнага лесу прымусілі забыць аб хваробе. У цэлым, Каралёвы задаволеныя сістэмай беларускай адукацыі, медыцынай і бяспекай: дзеці могуць спакойна гуляць. Яны не зачыняюць дзверы на замок, ды і стаўленне да людзей у вёсцы, што завецца, па-суседску. Спачатку здзіўляліся, а зараз прывыклі і да такіх незвычайных гасцей на падворку, як лясныя звяры.
Аляксей Каралёў, супрацоўнік Нацыянальнага парку "Белавежская пушча": "Але мы ні на хвіліну не пашкадавалі, таму што тут усё ёсць з пункта гледжання сэрвісу, добраўпарадкавання. Тут нічым не горш. Дзеці выдатна дабіраюцца ў школу і зваротна. У нас ёсць Інтэрнэт, вадаправод, святло. І чыстая прырода. Шчыльнасць насельніцтва меншая, паветра чысцейшае, неяк адпачываеш сэрцам".
У вёсцы - прастора, у горадзе - камфорт. Але ўсюды, каб жыць годна, трэба шмат працаваць.
Цяжка ўявіць, што яшчэ 10 гадоў таму ў вёсцы Баранкі было ўсяго 5 жылых хат. Сёння яна ў літаральным сэнсе адраджаецца. Практычна ўсе ўчасткі выкупленыя. А людзі даюць другое жыццё не толькі старым хатам, але і будуюць новыя, у тым ліку аграсядзібы.
Сярод тых, хто пераехаў у Баранкі, сям'я Раманюк. У Брэсце займаліся бізнесам. Знайшлі сваю нішу і на зямлі. На дзедаўскай сядзібе разбілі сад, паставілі цяпліцы, вырылі рыбныя сажалкі і арганізавалі аграэкатурызм. Праўда, працаваць на свежым паветры даводзіцца не пакладаючы рук.
Вясковым жыхаром лічыць сябе і некалі гараджанін, кандыдат філасофскіх навук Георгій Грыбаў. 38 гадоў ён выкладаў ва ўніверсітэце ў Брэсце, а, выйдучы на пенсію, зразумеў, што праца на зямлі прымушае яго жыць па-новаму.
Героі нашага сюжэту ўпэўненыя: у беларускай глыбінцы ўсе жывуць па-рознаму. Шматлікае залежыць ад працоўных месцаў, інфраструктуры. А яшчэ… ад жадання атрымаць вынік. Бо негультаяватых зямля заўсёды прахарчуе.
