Экспарт з беларускай вёскі ў Паўднёвую Карэю, Кітай і Расію. Як маштабны праект бізнесмена па гадоўлі алтайскіх маралаў адкрывае новыя працоўныя месцы, і што трэба, каб ператварыць закінутае сяло з 15-ю жыхарамі ў патэнцыйны элітны курорт і агратурыстычны комплекс? Амбіцыйны праект на малой радзіме вывучыў Дзмітрый Смірноў.
Ігар з'ехаў адгэтуль амаль адразу пасля заканчэння школы. Далей - вучоба ў сталіцы, пераезд у Расію, праца ў Мурманску і Маскве, і толькі праз 9 гадоў - у 2008-м - чарговы бізнес-праект прывёў беларуса да сваіх вытокаў - у родную вёску, дзе дагэтуль стаіць бабулін дом. І, як і раней, жывуць буслы.
Праект, аб якім гаворыць Ігар, унікальны для нашай краіны. Гадоўляй маралаў спрабавалі займацца ў пачатку 90-х некалькі гаспадарак, але далей эксперыменту справа не прасунулася. Сёння ж за вёскай Леснікі - каля 400 гектараў паш і 230 асобін алтайскіх аленяў-маралаў. Бізнес-план прадугледжвае іх гадоўлю і экспарт так званых пантаў - неакасцянелых рогаў у Кітай, Расію і Паўднёвую Карэю. Сродак ледзь ці не панацэя - панты маралаў выкарыстоўваюць як аснову для лекаў ад пантакрына. У іх утрымліваецца 18 з 22 існуючых амінакіслот.
Пад гэты бізнес-праект у роднай вёсцы Ігар аддаў фактычна ўсё - зараз смяецца, распавядаючы, што ў заклад банкірам прапаноўваў нават аленяў. Уся справа ў адкладзеным прыбытку маралаў - імгненнай рэнтабельнасці тут няма, толькі ўкладанні. Толькі на агароджу "зімнікаў" пайшлі дзясяткі тысяч рублёў, і гэта прытым, што прыдумалі, як сэканоміць, і нават наладзілі ўласную вытворчасць ахоўнага дроту.
Гэты статак маралаў - толькі частка больш амбіцыйнага праекта, які на працягу наступных некалькіх гадоў павінен ператварыць малую радзіму тут, у Лідскім раёне, у вялікі агратурыстычны комплекс.
Планы грандыёзныя і, што асабліва прыемна для мясцовых, рэальныя. У арэндзе ўжо суседняе возера, куды запусцілі рыбу, у перспектыве - гусіная ферма, аўчарнік, гадоўля курапатак, зайца русака, апітэрапія, конскія шпацыры і эксклюзіўна для Беларусі - пантавыя ванныя. Развіццё праекта разумее і павелічэнне працоўных месцаў.
Дарэчы, дзеці Ігара прыязджаюць сюды кожнае лета. Бізнесмен упэўнены: калі-небудзь і яны прадоўжаць яго справу, і вёска будзе жыць.
