Яго мастацкі стыль не ўпісваецца ні ў адзін мастацтвазнаўчы шаблон. Скульптура Уладзіміра Слабодчыкава - не проста форма, а яе сублімацыя. Выстава з такой назвай праходзіць у Нацыянальным мастацкім музеі. Рэтраспектыўную серыю пластычных фігур, дзе галоўная гераіня - жанчына, ацаніла Ніна Мажэйка.
Яго штодзённы п'едэстал - скульптурны станок. За тым жа станком стаяць і яго гераіні - вядомыя мінчанам балярыны ля Вялікага тэатра. Па фатаграфію ў сквер да службовага ўваходу не аднойчы хадзілі і ходзяць. Выхадзец з былого мястэчка, а цяперашняга аграгарадка Даўгінава зрабіў сабе імя з дапамогай стэку. І сёння не проста мастак - вытворца шэрагу метадычных праграм. На яго інтэлектуальнай базе навучаюцца студэнты ў Акадэміі мастацтваў. Але за кафедрай Слабодчыкаву цесна - пашырае прастору. Выставачную ў тым ліку.
Вольга Архіпава, вядучы навуковы супрацоўнік Нацыянальнага мастацкага музея Беларусі:
"Жаночыя выявы і жаночая фігура ў творчасці Уладзіміра Іванавіча раскрыта неверагодна шырока. Мы не бачым тут анатамічных падрабязнасцяў толькі там, напрыклад, у жаночым тулаве. Мы не бачым тут ідэалу жаночай прыгажосці. Мы бачым менавіта знак. Тое, што ўвасабляе гэтую выяву. Гэтая фігура кожнай са скульптур - гэта, першым чынам, сублімацыя ідэі ў тую або іншую статычную форму".
Вось гэтая Афрадыта з трыпціха грэчаскай міфалогіі зроблена ў Швейцарыі з лясной вішні. І гэта не адзіны такі выпадак. Работы майстра знаходзяцца ва ўласных калекцыях па ўсім свеце. У фондах Нацыянальнага мастацкага - 15. З улікам той, якую перадалі нядаўна. «Чарнобыльскую мадонну» з прыватных рук у Манака вярнулі на радзіму. Запатрабаванасць не аднойчы выклікала скульптара да вырабу паўтораў.
Напрыклад, вось гэтая жанчына - «Тая, што нясе рэзгіны» - моцна нагадвае нам Стафанію Станюту. Такая ж знаходзіцца ў Траццякоўскай галерэі ў Маскве. Адрозненне ў адным: напрыклад, вось гэтая падстаўка зроблена іншым спосабам.
Матэрыялу Слабодчыкаў надае асаблівы сэнс. Пад кожную сюжэтную лінію ён свой. Апошні час манументальныя бронзавыя статуі адышлі на другі план, а на першы выйшлі алюмініевыя рэльефы. Адна з найстарэйшых работ мастака ў экспазіцыі - «Гукі». Яе зрабіў у 80-я. Тады, калі наогул большасць творчых ідэй увасаблялася ў дрэве ці ў камяні. Гэты хлопчык ліпавы. Былі эксперыменты і з пластыкам.
Уладзімір Слабодчыкаў, заслужаны дзеяч мастацтваў Беларусі, скульптар: "Мяне вельмі прывабіў у свой час алюміній, таму, калі ён паліруецца, атрымліваецца такі эфект серабра, мельхіёра - г. зн. каштоўнага матэрыялу. Але ён вельмі дэкаратыўны. І ён вельмі такі сучасны атрымліваецца ў пластыцы, у колеры. Таму я зараз больш працую з гэтым матэрыялам. Так завуць яго сілумін у нашым асяроддзі, таму што там сплавы ідуць вызначаныя. Гэта не чысты алюміній".
Замест белых сцен - шэрыя, колеру мокрага асфальту. Парушэнне канонаў - гэта яго мастацкі прынцып. Без шчырай гіпербалы ў Слабодчыкава не склаўся б імідж эксперыментатара. З формай без матэрыі. Стаўленне да якой залежыць нават ад таго, як падае святло.
