Прысвячэнне легендарнаму Уладзіміру Мулявіну

28 января 2018

Глыба айчыннай культуры - Уладзімір Мулявін. Сэрца артыста спынілася 15 гадоў назад. І, здаецца, усе гэтыя гады мы так і не змаглі акрыяць ад страты. Самабытны Мулявін з адкрытым поглядам і такім жа сумленным тэмбрам назаўжды ўвайшоў у гісторыю айчыннай культуры, якой без "Песняроў", як ні круці, - нікуды.

Голас, які пранізвае, і нават праймае. З першых нот - у самае сэрца. Высокі лоб, вусы і такія мудрыя вочы. Уладзімір Мулявін і яго гітара. З ёй ён, здаецца, не расставаўся. Да аўтакатастрофы.

Расказвае Ніна Мажэйка.

14 мая 2002 года Уладзімір Мулявін выехаў з дачы ў Лапаравічах. Праз некалькі хвілін адбылася тая страшная аўтакатастрофа. “Мэрсэдэс”, якім кіраваў Мулявін, ехаў з хуткасцю 130 км/г. Не справіўся з паваротам і вылецеў у кювет. Закругленне дарогі стала фатальным для Песняра. Аўтамабіль перакуліўся і ўрэзаўся ў дрэвы.

Кадры з месца падзеі на трасе Н9031 Заслаўе - Калодзішчы. Вельмі цяжка глядзець… "Мэрсэдэс" Песняра нагадваў груду жалеза. А асколкі ад аўтамабіля знаходзілі ў радыусе 100 метраў. "На памяць" аб тым удары, нават амаль праз 16 гадоў, застаўся вось гэты шрам на дрэве. Незагоеная рана… Трагічны адбітак тых падзей.

Аперацыя доўжылася некалькі гадзін. За справу ўзяліся вядучыя спецыялісты. Ад удару адбылося зрушэнне пазванкоў - у выніку пашкоджаны спінны мозг. Па меркаванні ўрачоў, Мулявін сам спрабаваў выбрацца з жалезнага палону, тым самым пагоршыў сітуацыю. Але ў гэтым быў увесь Пясняр. Ён не мог проста чакаць.

З дачкой Марынай ад першага шлюбу з Лідзіяй Кармальской ва Уладзіміра Георгіевіча былі асаблівыя адносіны. Тонкая сувязь бацькі і дачкі.

Тыповая сцэна - за размовай на кухні на гэтых аматарскіх, але неацэнных кадрах, дзе Мулявін дома, сярод блізкіх цалкам расслаблены і ў бяспецы. Народны артыст такога маштабу так і не пазбавіўся ад пачуцця няёмкасці перад прафесійнай камерай.

Марына Мулявіна, дачка Уладзіміра Мулявіна: "Мама заўсёды вельмі хваляваліся, калі з татам нешта адбывалася. Ведаеце, як вось жанчына з крыламі і яе стан, яна гаварыла: "Божа, як хочацца яго абняць і пашкадаваць, ён такі безабаронны, такі голы".

Аголеным як нерв Мулявін стаў задоўга да катастрофы. У пачатку 90-х адносіны ў калектыве сталі складаныя. Уладзімір Георгіевіч цягнуўся да буйных форм. У некаторых удзельнікаў калектыву было кардынальна іншае меркаванне. Падтрымкі ў Мулявіна практычна не было - яшчэ ў 80-х салісты залатога складу - Барткевіч, Кашапараў - з'ехалі ў Амерыку. А ў 98-м "Песняры" распаліся. Гэта быў крах. Амаль сямейны разлад.

І ўсё ж Мулявін рэанімаваў "Песняроў". У 98-м збірае новы калектыў. А праз год даў грандыёзную юбілейную праграму ў КЗ "Расія". Гэта была песняроўская анталогія - чатыры з паловай гадзіны з аркестрам.

Вадзім Касенка, саліст ансамбля "Песняры" (1998-2003гг.): "Я не сказаў бы, што ён быў на той момант стомлены, проста вельмі шмат сіл ішло на падрыхтоўку да гэтага канцэрта. Канцэрт доўжыўся 4,5 гадзіны і практычна ўсе такія арганізацыйныя моманты самыя-самыя, вядома, яны ляглі на плечы Уладзіміра Георгіевіча. Ён вельмі моцна хваляваўся і не сышоў".

Ля бальнічнага ложка Песняра дзяжурыла трэцяя жонка - Святлана Мулявіна-Пенкіна. І сын. Валерыю тады было 20. Уладзімір Георгіевіч праходзіў рэабілітацыю ў Мінску, а затым у Маскве. З пераводам артыста ў Інстытут нейрахіругіі імя Бурдэнкі пасадзейнічаў Іосіф Кабзон.

Некалькі гадзін ЛФК за дзень дастаўлялі моцнаму ад прыроды Мулявіну невыносны боль. Але ён верыў і працягваў.

Экспанат з асаблівай гісторыяй захоўваецца ў шафе з кабінета Уладзіміра Мулявіна. Вось гэта тэнісны мячык стаў не проста спартыўным інвентаром для Песняра, а сімвалам барацьбы за жыццё. З дапамогай гэтага няхітрага прыстасавання Уладзімір Георгіевіч распрацоўваў руку. І тое, што для здаровага чалавека зусім простая маніпуляцыя, для яго было пераадоленнем.

Гэта яго першае інтэрв'ю. Як і дзед, не любіць залішняй увагі. У рукі бярэ гітару двухгрыфны Гібсан - дома ёсць дзедаўская акустыка той жа маркі. Вочы. Глыбокія. Мулявінскія. Такія ж ва ўнука Паўла. Таксама Мулявіна.

І нават бульвар у цэнтры Мінска ля філармоніі носіць імя вялікага Песняра. Манументальны або забранзавелы - Мулявін сярод нас. "Нам засталася спадчына" - як у песні. Без канца.