Гераізм нашага народа, які абараніў незалежнасць роднай зямлі, праз прызму карцін сёння ўбачыў Нацыянальны гістарычны музей. Мастачка з Брэста, які першым сустракаў вайну, да знакавай даты прымеркавала сваю персанальную выставу.
"Калі расцвітае бэз..." - на суровую тэму аўтар паглядзела праз пяшчотныя фарбы.
Расказвае Наталля Бардзілоўская: Не адзін мастак пісаў бэз. Фіялетавыя конусы пахучай кветкі спакон веку натхнялі нашых бабуль на вышыўку, а сусветных класікаў - на рамантычныя палотны, поўныя міфаў пра пяць шчаслівых пялёсткаў. Але для Тамары Дзянісавай бэз не асабістая перавага - гэта сімвал Вялікай Перамогі.
Як для тысяч беларусаў вайна, Перамога для яе не проста хрэстаматыя, гэта частка сямейнай гісторыі. Маці Тамары была сувязной. Бацька - франтавік, абараняў Арол, названы ганаровым грамадзянінам горада. Па прафесіі гісторык, пасля вайны ён перавёз сям'ю з малой радзімы - Гомельшчыны - у Брэст. Тут мастачка не па падручніках знаёмілася з гераічнай цытадэллю.
Чатыры дзясяткі работ, напісаных за паўгода, - яе прысвячэнне Брэсцкай крэпасці. У палотнах няма батальнасці. Мастачка чулліва, па-жаночаму піша партрэты тагачасных насельнікаў гарнізона. Вось сям'я камісара 40-х – зборны вобраз рэальных 300 жанчын і ўдвая больш дзяцей, якія разам з мужамі-татамі раздзялілі чэрвень 41-га.
Вось "Трубач" - хлопчык, што глядзіць з карціны, - паклон выхаванцам Брэсцкага музычнага ўзвода. Тады 12-гадовыя хлопцы разам з бацькамі прымалі бой.
Маўклівую строгасць фортаў крэпасці яна змягчыла галінкамі бэзу. Каб напісаць ракавы світанак над Холмскімі варотамі, удзельнічала ў рэканструкцыі першых бітваў. У жывапісе Дзянісавай увесь летапіс крэпасці: ад Брэсцкага замка, цытадэлі пачатку Першай сусветнай да сённяшняга мемарыяла. А работа з афішы "Калі расцвітае бэз..." сёння дэбютуе ў Мінску. Зрэшты, на вернісажы мастачка прызналася, што яе любімыя кветкі тыя, якія і 77 гадоў таму буялі на лугах чэрвеньскага Брэста – рамонкі і валошкі.