Яму прысвячаюць песні, малююць яго партрэты, хоць ён амаль заўсёды застаецца за кадрам. Фатограф Юрый Іваноў заўтра адзначыць юбілей - яму спаўняецца 75. Менавіта яго вачамі ўвесь свет бачыў распад Савецкага Саюза - ён адзіны з фотакарэспандэнтаў, хто быў у Віскулях у снежні 1991 года. Яго фатаграфія ўвайшла ў сотню лепшых у свеце за 10 гадоў. Менавіта дадзены здымак будзе прапанаваны заўтра на персанальнай выставе аўтара.
Пра тое, як і дзе стваралася легендарная Лятучка, у рэпартажы Алены Борматавай.
Цэх тонкасуконнага камбіната ў Мінску. Адзін з сюжэтаў для стварэння кнігі Адзін дзень з жыцця Савецкага Саюза. Тады, у 80-ых, для гэтай мэты сабралі 100 фатографаў - 42 былі з Саюза, 8 - з краін сацлагера і 50 з Амерыкі і Заходняй Еўропы. Людзі з камерамі раз'ехаліся па 74-х гарадах СССР. Іванову дастаўся Мінск.
Юрый Іваноў, фатограф: Нам давалі такія кодавыя нумары, мы мелі спецыяльныя пасведчанні. Фатаграфіі адбіраліся паводле прынцыпу: не па прозвішчах, а проста па якасці.
У фотакарэспандэнта АПН Іванова быў нумар 7072. Працавалі суткі. Фотамарафон складаўся з парадку 30-ці сюжэтаў для кожнага фатографа. Усё распісана па гадзінах. Сукно здымалі ў раёне 10 раніцы.
Лятучка ў ткацкім цэху, якую, без перабольшання, бачыў увесь свет, праходзіла 15 мая 1987 года. Гэта была не модная ў савецкі час пяціхвілінка, а зацяжное фотамерапрыемства. Каб атрымаць той самы вядомы здымак, які ўвайшоў у 100 лепшых фатаграфій свету за 10 гадоў, было зрасходавана 5 плёнак па 36 кадраў. Усяго лятучка ў ткацкім цэху доўжылася паўтары гадзіны.
Для гэтага праекта ўсім фатографам выдалі найноўшыя на той час фотакамеры з унікальнай плёнкай. Верагодней за ўсё, выпушчанай спецыяльна для кнігі Адзін дзень з жыцця Савецкага Саюза. Затым журы ўпадабаныя здымкі пераводзіла ў слайды.
Юрый Іваноў, фатограф: Плёнка праяўлялася ў Іспаніі. Потым ужо адзнятае перавезлі ў Амерыку. У Амерыцы рабілі макет, а надрукавалі кнігу ў Японіі.
Насамрэч падрыхтоўка да здымка заняла некалькі дзён. У цэху былі замененыя ўсе лямпы дзённага святла, усіх ткачых апранулі ў аднолькавую форму і аднолькавыя чырвоныя хусткі. Здымалі з верхняга пункта - з эстакады, яна і сёння ў цэху.
Здымак абляцеў увесь свет. І тут пачынаецца вельмі займальная гісторыя. Адной з гераінь здымка праз нейкі час прыходзіць ліст ад аўстралійскага фермера з прапановай рукі і сэрца. Маці дваіх дзяцей адказала адмовай. А неўзабаве і змяніла месца працы.
Праз 27 гадоў на камбінаце ўсё ж працуюць некалькі тых самых дзяўчат. Сёння яны не проста ткачыхі, а аператары і майстры. Твары Лятучкі заўтра можна будзе ўбачыць жыўцом - на адкрыцці персанальнай выставы фатографа Іванова.
