Адзін дзень у Гродзенскім заапарку

23 сентября 2017

Адзіная ў Беларусі чорная пантэра, антылопы, якія адправіліся ў падарожжа з Гродна ў Расію на аўтамабілі, і незвычайная гісторыя пра слана, які перажыў сусветную вайну. Дзмітрый Смірноў правёў дзень у старэйшым у нашай краіне Гродзенскім заапарку.

Віталь Гуменны, дарэчы, як і большасць работнікаў Гродзенскага заапарка, адносіцца да тых самых афрыканскіх драпежнікаў амаль як да хатніх гадаванцаў. Ведае імя кожнага і лёгка назаве, адкуль і калі прыбыла тая самая пума ці чорны ягуар. Між іншым, на гэты час адзіны ва ўсёй краіне. І такіх эксклюзіваў тут не пералічыш і за гадзіну.

Тэрыторыя сучаснага заапарка - больш за 5 гектараў. Уся яна падзелена на сегменты - у секцыі птушак у вераснёвы дзень харчуюцца ружовыя фламінга, недалека малпы і аўстралійскі кенгуру, далей капытныя і драпежнікі, а ў спецыяльным будынку самыя ціхія і самыя небяспечныя жыхары.

І тэрарыум у гэтым сэнсе - месца ўвогуле экзатычнае. Яшчаркі з Азіі, пітоны з Паўднёвай Амерыкі, павукі-птушкаеды з Афрыкі, безліч насякомых з самых аддаленых куткоў свету і нават анаконда з Амазонкі. Кожнага гэтага ў сваёй большасці небяспечнага гадаванца даглядаюць работнікі Гродзенскага заапарка. Дарэчы, менавіта неабыякавыя і ў добрым сэнсе апантаныя жывой прыродай людзі аднавілі заапарк пасля Вялікай Айчыннай вайны.

Увогуле гісторыя Гродзенскага заапарка пачалася напачатку 20 стагоддзя. Як высветлілі краязнаўцы, у 1928 годзе вядомы беларускі дзеяч Ян Каханоўскі стварыў у Гродне першую калекцыю фаўны. Ужо пасля магістрат даў дазвол на будаўніцтва заапарка. Дарэчы, менавіта гісторыкі, перабіраючы ўнутраныя дакументы, высветлілі, што ў Гродзенскім заапарку было за гэты час ажно 5 сланоў. Самы першы ўвогуле баявая сланіха з В’етнама. Зараз тут чакаюць завяршэння будаўніцтва новага вальера для буйных жывёлін.

Зараз самы старэйшы заапарк Беларусі - не толькі экскурсійная пляцоўка, але і ўдзельнік міжнародных праектаў захавання біялагічнай разнастайнасці і даследаванняў. Аднагадовыя амурскія тыграняты ўжо перасяліліся ў іншы беларускі заасад, а першае за многія гады народжанае ў няволі зубраня таксама хутка пакіне Гродна. Такія абмены толькі на карысць, лічаць эксперты, бо дапамагаюць быць бліжэйшымі да дзікай прыроды не ўлічваючы адлегласці. Ды і калі яшчэ давядзецца ўбачыць амазонскую анаконду ці кенгуру.