Позіркі спартыўных балельшчыкаў у гэтыя дні прыкаваныя да Дохі

18 января 2015

У сталіцы Катара стартаваў 24-ы гандбольны чэмпіянат свету. Нам удалося атрымаць афіцыйны мяч турніру: вось ён - бардова-белай размалёўкі, вагай амаль паўкілаграма. У далонь нібыта ледзь змяшчаецца, і як гандбалісты прымудраюцца не толькі кідаць, але і прыгожа закідваць, застаецца толькі здагадвацца.

У гульнявых відах спорту мы не прывыклі бачыць нашы каманды на сур'ёзных спаборніцтвах. А вось для гандбалістаў гэта трэці топ-турнір запар. Падобным поспехам можа пахваліцца хіба што жаночы баскетбол ды хакей. Пры гэтым яшчэ 15 гадоў таму гандбол, які ў саюзныя часы ў нас прэтэндаваў на званне нумар 1, рызыкаваў проста змарнець.

Зрэшты, цяжкія часы ў мінулым. У мэтах і задачах на чэмпіянат і ў трэнераў і ў гульцоў трапляецца слова "Рыа". Бо чэмпіянат свету - гэта яшчэ і кваліфікацыя да летніх Алімпійскіх гульняў у Бразіліі 2016 года.

Аднак для гэтага ў групе спачатку трэба прайсці моцных іспанцаў, славенцаў, чылійцаў, бразільцаў і гаспадароў турніру. Зрэшты, калі, як не зараз.

У Досе працуе наш карэспандэнт Андрэй Іваноў. Перад ад'ездам мы пажадалі яму вярнуцца з Катара адным рэйсам з нацыянальнай камандай. Бо журналісты застаюцца ў Досе да фінальнага матча. Пра гандбол і не толькі - у нашым наступным рэпартажы. Мы ж развітваемся і перадаем сімвалічны пас Досе - спадзяемся, на поспех. Бывайце!

Расказвае Андрэй Іваноў. Краіна, якая яшчэ 60 гадоў таму жыла за кошт здабычы жэмчугу, на сёння займае 1-е месца ў свеце па ВУП на душу насельніцтва і працягвае сваё развіццё сямімільнымі крокамі. Запасы нафты і газу дазволяць нябедна існаваць яшчэ не аднаму пакаленню. Спартсмены мясцовую гасціннасць і магчымасці адчулі адразу, ім ёсць з чым параўноўваць.

Зрэшты, калі ні ў чым сабе не адмаўляеш, узнікаюць праблемы. У 2008 у 50% выпадкаў смяротнасці мясцовага насельніцтва зваліся прычынай хранічныя хваробы, звязаныя з атлусценнем. Нядзіўна, што мясцовыя ўлады так заклапаціліся пытаннямі спорту. У тым ліку і прафесійнага.

Футбольны мундзіяль, які быў аддадзены Катару ў 2010, зусім не вяршыня піраміды. У 2024 Доха плануе прыняць летнюю Алімпіяду, і нешта падказвае, што праблем у аргкамітэта не паўстане. Мясцовыя шэйхі заявілі: мы гатовыя выдзеліць мільён долараў на патрэбы Міжнароднага алімпійскага камітэта і Сусветнага антыдопінгавага агенцтва, якія хочуць распрацаваць новыя метады барацьбы з забароненымі прэпаратамі.

Капітал шэйхі ўкладваюць ва ўсё: нерухомасць, аўтамабілебудаванне, - але ўлюбёная цацка, вядома ж, спорт. Праўда, цацка карысная, якая абавязкова ў будучыні прынясе аддачу.

Катар прымудрыўся займець адну з лепшых рэкламных пляцовак у свеце - футболку "Барселоны", якая некалькі гадоў таму выйграла ўсё, што можна на клубным узроўні. Цікаўна, але да гэтага каталонцы кіраваліся палітыкай чыстай формы, г.зн. наогул без рэкламы.

Мабыць, прапанова была ўжо вельмі прывабная. А яшчэ Катару належыць легендарны французскі "Пары-Сен-Жэрмен", хочуць яны прыкупіць што-небудзь і ў англійскай прэм'ер-лізе.

Не дзіўна, што спецыяльна пад хатні чэмпіянат свету па гандболе яны далі грамадзянства шматлікім замежнікам, а на трэнерскі масток запрасілі Валеро Рывейру, які перамагаў з Іспаніяй на чэмпіянаце свету ў 2013.

Але гандбол мясцовым, калі судзіць па напаўняльнасці трыбун, не вельмі цікавы. Зрэшты, знатакі гульні сустракаюцца, праўда, сярод замежнікаў.

Сяргей Руценка тут такі ж вядомы чалавек, як і Мікель Хансен або Нікола Карабаціч. Для людзей, якія не ведаюць, правядзем паралель з футболам - гэта такія гандбольныя Месі і Раналду.

Ужо на 19-й хвіліне матча з Іспаніяй галоўная зорка зборнай Беларусі (дарэчы, Руценка тут адзіны, хто 5 разоў перамагаў у Лізе чэмпіёнаў) была выдаленая. Паўсярэдні адпрацоўваў у абароне і патрапіў у твар Маросу, за гэта і быў выдалены да канца матча. Цікаўна, але Віран і Сяргей выступаюць за адзін клуб - "Барселону".

Без лідара зборная не бянтэжылася, праблем з рэалізацыяй не зазнавала, але прапусціла занадта шмат, варатарская праблема для Шаўцова заўсёды была галоўнай, вынік 33:38.

Назаўтра каманда згуляла горш. Вочныя матчы са Славеніяй заўсёды атрымліваюцца няпростымі, у 2013 зборная Беларусі на аналагічным турніры саступіла 1 мяч, у суботу ў пасіве па выніках 60 хвілін было 5.

Зрэшты, шанцы выйсці ў наступны раўнд усё роўна даволі высокія.