Перад тым як перайсці да важных тэм адыходзячых сямі дзён, нам хацелася б успомніць аб, як нам здаецца, найважнейшай даце тыдня, што пакінула проста незгладжальны след у няпростай гісторыі беларускага народа. 75 гадоў таму не стала Хатыні. 22 сакавіка 1943 года былі спаленыя жыўцом 149 нашых суайчыннікаў. У агні загінулі 75 дзяцей. Жудаснае, якое не паддаецца розуму масавае забойства, стала планетарнага маштабу сімвалам вялікай бяды і вынікам чалавечай подласці, калі адны да апошняй кроплі крыві змагаліся з фашыстамі, а другія іх сустракалі з кветкамі; здрады - а мы памятаем, хто і як гэта зрабіў; нянавісці па дачыненні да прадстаўнікоў іншых нацый - а гэта ўсё яшчэ квітнее і ў наш час.
Як квітнее пункт гледжання аб тым, што, маўляў, падзеі той вайны трэба хутчэй забыць, гэта было вельмі даўно (такая вось выбарчая любоў да гістарычных падзей павінна быць). Гэтая самая гісторыя зараз перапісваецца прама на нашых вачах, асабліва там, дзе за яе праўдзівасць перасталі змагацца. Помнікі салдатам Чырвонай арміі зносяць, іх называюць акупантамі. Новаму пакаленню рэкамендуюць: не цікаўцеся той вайной, тымі салдатамі, а 9 Мая сядзіце дома - колькі ж можна адзначаць гэтую Перамогу. На змену героям той вайны ўжо падрыхтаваныя героі новыя.
Зрэшты, ніводны з тых, хто заклікае забыць, не варты нават адной слязы любога з 75 згарэлых жыўцом дзяцей Хатыні, і тут не скажаш лепш, чым сказаў наш Прэзідэнт у звароце з нагоды 75-годдзя трагедыі - мы павінны гэта памятаць заўсёды.
