Май пачаўся для беларусаў з перамогі. Наша каманда сапраўдных мужчын упершыню абгуляла і не проста абгуляла, а разграміла зборную ЗША, і замацавалася ў эліце на чэмпіянаце свету па хакеі.
Справа было ў Чэхіі, шматлікія спецыялісты адпраўлялі туды нашу каманду з нейкім жалем, маўляў, хатні чэмпіянат правялі, напружыліся па-максімуму, зараз жа падзенне галоўнай каманды не за гарамі. Зборная ж стала галоўным адкрыццём турніру. З лікам 5:2 адолела амерыканцаў на папярэдняй стадыі і другі год запар заняла выніковае сёмае месца.
Дарэчы, дзёрзкасць нашай зборнай мела вялікі водгук і ў балельшчыкаў. У справаздачы Google за год на першым месцы ў радку пошуку ў беларусаў - чэмпіянат свету па хакеі.
І ўсё ж галоўная падзея мая, без якой не было бы ніякіх іншых, гэта Дзень Вялікай Перамогі. 70-годдзе - у намінацыі "Юбілей года".
Аб тым, што нельга забыць, Ксенія Рабчынская. Гэты пятачок Берліна ў літаральным сэнсе заліты крывёй. Кожны крок да рэйхстага і Вялікай Перамогі каштаваў савецкаму народу тысяч і тысяч жыццяў. Але, як паказала гісторыя, гэта трэба было зрабіць хоць бы для таго, каб сёння любы чалавек мог прайсці тут, не згінаючыся пад кулямі, але схіляючы галаву перад воінам-вызваліцелем. 70 гадоў таму скончылася Вялікая Айчынная і Другая сусветная.
На беларускай зямлі агонь гэтай самай страшнай вайны палаў доўгія тры гады. За гэты час фашысты знішчылі цэлыя вёскі, сцерлі з зямлі сям'і і надзеі, але не сцерлі памяць. Памяць, якую вось ужо 7 дзясяткаў гадоў, перадаючы з пакалення ў пакаленне, у сэрцы і ў душы нясе кожны беларус. 70 гадоў у Дзень Перамогі мільёны людзей змаўкаюць усяго на хвіліну - кароткую і такую доўгую хвіліну маўчання. У юбілейны год Перамогі ля новага музея Вялікай Айчыннай вайны па традыцыі збяруцца тысячы чалавек, каб убачыць легендарны, гістарычны парад 70-годдзя Вялікай Перамогі.
Удары метранома ў абсалютнай цішыні - боль страт не сціхае і праз 70 гадоў. Кожны трэці загінуўшы, разбурана больш за 200 гарадоў і 9 тысяч вёсак і сёл - мы памятаем, мы вывучылі ўрокі гісторыі, гэта наша Перамога, якая не патрабуе перагляду.
Праз паўтара месяца яшчэ адна знакавая падзея ў год 70-годдзя Вялікай Перамогі. На месцы лагера смерці Трасцянец адкрываецца мемарыяльны комплекс. Тут фашысты знішчылі больш за 200 тысяч чалавек розных веравызнанняў і нацыянальнасцяў.
За страшнымі лічбамі - не толькі знішчаныя жыцці і надзеі сотняў тысяч чалавек, але і боль сваякоў і блізкіх загінуўшых. Невыпадкова цырымонія адкрыцця мемарыяла - 22 чэрвеня, у дзень пачатку Вялікай Айчыннай вайны.
Па дарозе памяці плячо ў плячо з дарослымі сёння ідуць і юныя беларусы. Бо ў тым ліку і для іх ствараецца гэты мемарыял - каб памяталі. Узвядзенне манумента стала агульнанародным праектам. Боль Трасцянца падзяляюць з беларусамі жыхары шматлікіх краін.
Праз два месяцы тую страшную вайну ўспамінаюць за тысячы кіламетраў ад Беларусі - у Кітаі ўпершыню праводзяць парад Перамогі. За грандыёзным дзействам у прамым эфіры сочыць увесь свет. Сярод паўсотні запрошаных лідараў - і Прэзідэнт Беларусі Аляксандр Лукашэнка. Упершыню з кітайскімі салдатамі і афіцэрамі па плошчы Цяньаньмэнь прайшлі воіны з дзясятка краін свету, сярод іх і беларусы.
Памяць аб дзясятках мільёнаў тых, хто аддаў сваё жыццё за радзіму або за радзімы, але адно на ўсіх яснае і мірнае неба, не знікне ніколі. Яна будзе жыць у новых і новых пакаленнях юных грамадзян свету, юных беларусаў, якія кожны год і не толькі 9 мая даведваюцца пакуль яшчэ з першых вуснаў аб тым, што было 70 гадоў таму. У Беларусі ўмеюць помніць.
Апошнія медалі "70 гадоў Перамогі" даехалі нават да тых беларусаў, якія зараз жывуць далёка ад Радзімы. Генеральны консул нашай краіны Аляксандр Ганевіч узнагародзіў ветэранаў у Нюрнбергу.
Сям'я Ісаковых у Нюрнбергу адкрыла фотавыставу, прысвечаную вязням гета і канцлагераў. Тут лаканічна - фатаграфіі і гісторыі людзей, якія не ваявалі, але былі за крок ад смерці. Праз 70 гадоў і яшчэ дзясяткі новае пакаленне беларусаў абяцае ім і ўсім, хто загінуў на фронце, - мы не забудзем.
