Вы бачылі, што Вялікая размова пачалася з пытанняў простых людзей, якія былі запісаныя ў самых розных гарадах нашай краіны. Дык вось, адной з гераінь роліка стала вось гэтая жанчына, перасяленка з Данбаса, аб чым мы даведаліся пазней, знойдучы ў Інтэрнэце яе аповед аб сваім лёсе. Святлана Сухань тры гады таму пасялілася ў Брэсцкай вобласці недалёка ад Белавежскай пушчы. Сама настаўніца ўкраінскай мовы і літаратуры, хутка асвоіла мову беларускую і выкладае яе ў адной з сельскіх школ. А спытала яна Прэзідэнта аб інфраструктуры на сяле для дзяцей. У выніку сацыяльнай тэме Прэзідэнт надаў даволі шмат часу, а мы адправіліся ў госці да сям'і адной з удзельніц Вялікай размовы.
Тры гады таму сям'я Сухань уцякла ад вайны з Данецка ўсяго з двума чамаданамі летняй вопраткі. Спыніліся ў вёсцы Роўбіцк за 40 кіламетраў ад Пружан. Да Белавежскай пушчы - рукой падаць. За гэты час муж і жонка паспелі абжыцца, тут жа ўладкаваліся на працу. Жыллё арандуюць, з хатняй гаспадаркі трымаюць пакуль толькі курэй. Ужо змаглі назбіраць грошай на машыну, каб больш зручна дабірацца ў горад па пакупкі. Гавораць, тутэйшыя месцы палюбілі з-за прыгажосці прыроды і душэўнасці людзей.
Аляксандр працуе вадзіцелем грузавіка ў мясцовым аграпрадпрыемстве. Святлане прыйшлося трохі змяніць профіль. Выкладчык украінскай мовы ў рэкордна хуткія тэрміны здала іспыт па беларускую. І сёння настаўнік пачатковых класаў вядзе ўрокі ў базавай школе недалёка ад дома. Дарэчы, тут жа вучацца яшчэ некалькі дзяцей перасяленцаў з Данецкай і Луганскай абласцей, у іх ліку і сын Святланы Ілля.
Менавіта таму жанчыну хвалюе пытанне, якое яна і задала Кіраўніку дзяржавы. Адказ на сваё пытанне жанчына пачула ў прамым эфіры падчас Вялікай размовы Прэзідэнта з прадстаўнікамі масмедыя краіны.
У Данецку засталіся сваякі і бацькі. З імі пастаянна падтрымліваецца сувязь па тэлефоне або Інтэрнэце. Без слёзаў на тэму ваеннага канфлікту ва Украіне Святлане гаварыць складана. Асабліва на фоне абстрэлаў, якія ўзнавіліся.
Беларусь прыняла больш як 170 тысяч чалавек, у асноўным гэта перасяленцы з Украіны. Дарэчы, у вёсцы Роўбіцк аселі пяць сем'яў, якія тут знайшлі прытулак і працу. Муж і жонка Рацівовы спачатку пераехалі самі, а да іх далучыліся і дзеці. Людзі, якія бачылі вайну, паўтараюць: самая вялікая каштоўнасць - спакойнае і мірнае жыццё.
Святлана Сухань не загадвае на будучыню. Гаворыць: ніколі не ведаеш, дзе і як можа павярнуцца жыццё. Але галоўная і нязменная мара жанчыны - мірнае неба над галавой.
