Беларусь адзначыла самае галоўнае свята краіны - Дзень Незалежнасці

8 июля 2018

Як бы ні жадалася ў навінным стылі ўтрымацца ад высокіх эпітэтаў, зрабіць гэта даволі цяжка…

Так, факты гавораць самі за сябе. 3 ліпеня 1944 года падчас аперацыі "Баграціён" сэрца нашай краіны - Мінск - быў вызвалены ад захопнікаў. З гэтага дня мы вядзём свой адлік вольнага і незалежнага жыцця. Нават тыя, хто той Перамогі не бачыў, ведаюць і адчуваюць: мір - варты таго, каб яго берагчы.

Самае асабістае, самае маштабнае - папросту самае галоўнае свята краіны - 3 ліпеня. Мільёны беларусаў ля экранаў і тысячы ўвачавідкі назіралі за парадам ваеннай тэхнікі ля галоўнага сімвала незалежнасці - стэлы "Мінск - горад-герой". На ўрачыстым мерапрыемстве, вядома, працавалі і журналісты Агенцтва тэленавін, у прыватнасці наш калега Аляксей Волкаў.

Пачну з таго, што 3 ліпеня - гэта дзень, калі я ўпершыню працаваў у прамым эфіры, так што для мяне гэта зараз двайное свята. Ну а ўся краіна з заміраннем глядзела не толькі на тэхніку і авіяцыю.

Сэрцы мужчынскай паловы чалавецтва выкрала тая самая Папялушка ў мундзіры. Ваеннаслужачая згубіла туфлік падчас шэсця жаночай калоны, аднак не разгубілася і дачаканіла да канца. Гэта ў добрым сэнсе ўзбурыла грамадства: людзі хвалілі дзяўчыну за гераічнасць, прапаноўвалі прадставіць да ўзнагароды, больш за тое, гісторыя абрасла легендамі: мужчыны сцвярджаюць, што знаходзілі і адзін, і два, і нават тры туфлікі ля трыбунаў - вось такое пераказванне знакамітай казкі атрымалася. Пры гэтым сама дзяўчына сціпла ад інтэрв'ю адмаўляецца. Зрэшты, 3 ліпеня запомнілася не толькі гэтым.

Раз, два, тры, чатыры - насуперак агульнаму меркаванню менавіта такія думкі асільваюць любога салдата з роты ганаровай варты падчас выступлення на парадзе - без выключэнняў. Кожны рух і ўздых - дбайна адрэпеціраваны манеўр. Пяць месяцаў па восем гадзін на дзень - распарадак дня і Максіма Карчуганава. 19 гадоў ён сустракаў свята па той бок трыбун, а ў пачатку трэцяга дзясятка жыццёвага шляху сказаў: "Служу Айчыне!". Татаў гонар, маміна радасць, вайсковец быў у ліку першых у каробках РГВ.

Такія практыкаванні для РГВ - вялізны і важны пласт службы - пасля парада ніхто стрэльбу на сценку не павесіць. А пляц-канцэрт 3 ліпеня своеасаблівая справаздача - яны сваю справу ведаюць.

Зрэшты, не будзем забягаць наперад. Як і любы тэатр пачынаецца з вешалкі, так і свята незалежнасці - з успамінаў, хто прайшоў вайну для нас, беларусаў, якія ведаюць пра вызваленне Мінска па фільмах, падручніках і аповядах старэйшага пакалення. Пакаленні, якое, на жаль, год за годам раскрываецца ў пясках часу, але не памяці.

3 ліпеня - сапраўдная ўрачыстасць. Усё астатняе можна выправіць пры дапамозе парасона. Так і здарылася, беларусы на трыбунах у прамым сэнсе сталі бліжэй, запрашаючы адзін аднаго пад падстрэшак або той жа парасон. А за воднае суправаджэнне адказвала мора эмоцый - дзякуй святу.

Вядома, такі залагоджаны і добры краявід з усмешак людзей - адно з галоўных дасягненняў незалежнай Беларусі. Краіны, якая стала дыпламатычным евангелістам для шматлікіх узброеных канфліктаў. Мір лёгка страціць, а аднавіць яшчэ цяжэй. Эканоміка, палітыка - усё гэта цьмянее перад пытаннямі глабальнай бяспекі, аб гэтым Прэзідэнт ва ўступнай прамове.

За ўрачыстай прамовай у легендарным танку Т-34 сачыў і Дзмітрый Стэфановіч. Вайсковец другі раз адкрывае парад ваеннай тэхнікі. За спінай - цэлая калона - вялікая адказнасць перад калегамі, і куды большая - перад сям’ёй. Дзядуля сапёрам дайшоў да Берліна, а пасля вярнуўся дадому. І, тым не менш, узяць уверх эмоцыям над сабою - недазваляльная раскоша для вайскоўца.

Да традыцыйных гасцей з Расіі дадалася Народна-вызваленчая армія Кітая - іх дысцыпліне можна пазайздросціць. Ужо згаданы "жаночы полк" і "вайскоўцы дэбютанты": "Багамол", "Шэршань" - каля пяці тысяч чалавек і дзве з паловай сотні адзінак тэхнікі.

Адна з найбуйнейшых ваенных аперацый за ўсю гісторыю чалавецтва - "Баграціён" - за 44 год вярнула белыя колеры нашай краіне. А заадно і ўсёй Еўропе. Перамога ў Мінску імпульсам разлілася па іншых дзяржавах нябачнай весткай "У гэтай вайне мы пераможам!". Таму вялікая колькасць дыпламатаў на трыбунах - даніна павагі народу-вызваліцелю.

Ермухамет Ертысбаеў, Надзвычайны і Паўнамоцны Пасол Казахстана ў Беларусі: "Ваш Дзень Незалежнасці - гэта і наш дзень. Вельмі сімвалічна, таму што 3 ліпеня звязаны з вельмі гераічнай, але ў той жа час трагічнай старонкай у гісторыі беларускага народа. Мы падзяляем з усімі пачуццямі ваш дзень. І жадаем братэрскаму беларускаму народу толькі аднаго: стабільнасці, росквіту і вялікіх поспехаў".

Людзі нялёгкай службы і людзі жалезнай дружбы. Народжаныя лётаць - асы неба. Авіяцыя заўсёды прыкоўвала да сябе асаблівую ўвагу на парадзе. Сёлета тым больш - паляцяць, не паляцяць - шапталіся трыбуны, бо надвор'е не самае ўдалае. Паляцелі і падарылі гледачам яркія ўспаміны, а сацыяльным сеткам тысячы відэаролікаў і фатаграфій.

Паветраны меч Айчыны ўжо доўгія гады знаходзіцца ў ножнах. Таму снарады каторы парад замененыя на дым у колеры флага і феерверк. Ва ўрачыстым эшалоне заваёўнікаў мірнага неба - камандзір Дзмітрый Цалко. Для яго гэта ўжо сёмы парад. А 116-я штурмавая авіябаза - самы шматлікі прадстаўнік у эшалоне - каля 15 жалезных птушак. Хвалявацца вайскоўцам нельга, але той момант, калі ты ляціш над горадам і бачыш, колькі прыйшло паглядзець людзей на твае піруэты, неацэнны.

Геаграфія свята сапраўды шырокая. Бо на карце Беларусі знойдзецца нямала пунктаў, таксама вызваленых ад карычневага сонца фашызму: Брэсцкая крэпасць - там адкрылі моладзевы цэнтр з інтэрактыўнай пляцоўкай.

Вечны агонь Віцебска, дзе абеліск памяці - тысячы ўсклалі кветкі. І Буйніцкае поле - рэха складанай Перамогі, завостранае ў барэльефы мемарыяла разам з імёнамі загінуўшых герояў.

Гала-канцэрт "Беларусь - адзіная радзіма" нібыта зноў адсылае да пачатку дня - святочнага парада. Тое ж месца, тыя ж парасоны - тая ж блізкасць народа ў непагадзь. І хочацца верыць, што так будзе заўсёды: дождж - адзіны падбухторшчык беларускага неба.